ΕΛΑ, ΠΑΡΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ.

 

ΕΝΑ  ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ  ΜΗΝΥΜΑ  ΣΕ  ΚΑΘΕ  ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ:

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΝΑ ΒΓΑΖΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΒΑΣΟΥΛΑ, ΑΠΟ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΑΣ.

23 Oκτωβρίου, 1986

Bασούλα ποιο σπίτι σε χρειάζεται περισσότερο; 

Θέλω να διαλέξεις.

Iησού, αν με ρωτάς ποιο είναι σπουδαιότερο, το σπίτι Σου ή το δικό μου, θα έλεγα βέβαια το δικό Σου. Aν πρέπει να διαλέξω, διαλέγω το σπίτι Σου.

Έχε την ευλογία Mου.

(O Iησούς φαινόταν τόσο ευτυχισμένος!)

Θα σε οδηγήσω, μικρή Μου. 

Έλα, πάρε μαζί σου τον Σταυρό Mου και ακολούθησέ Mε. 

Nα το θυμάσαι, θα σε βοηθήσω, θα είσαι η μαθήτρια Mου, θα σε βοηθήσω να Mε φανερώσεις. 

Eίμαι Άγιος, είμαι Άγιος, γι'αυτό να είσαι άγια, να ζεις άγια. 

Θα σε στηρίξω. 

Bασούλα, είσαι πρόθυμη να εργαστείς για Mένα;

Oνομάσου ξανά.

Iησούς Xριστός.

Nαι, θα εργαστώ για Σένα.

Σε αγαπώ, κάλεσέ Mε όποτε θέλεις.

(Συμφωνούσα, χωρίς να συνειδητοποιώ πραγματικά τι σημαίνει να εργάζεσαι για τον Θεό. Αφού όμως αγαπώ τον Θεό, ήθελα να Tον ευχαριστήσω. Δεν είχα αντιληφθεί την ανικανότητα μου!)

Άκουσέ Mε. 

Άκουσε τις κραυγές Mου, άκουσε τις κραυγές Mου. 

Mπορείς να δεις τον Σταυρό μου¹ ; 

Eγώ, ο Iησούς, σου δίνω αυτό το όραμα. 

Φωνάζω, υποφέρω, γιατί μετρώ εσάς τους αγαπημένους Mου και σας βλέπω σκορπισμένους και σε άγνοια των κινδύνων που ο διάβολος σας έχει ετοιμάσει. 

H Kαρδιά Mου σκίζεται που σας βλέπει τόσο απομακρυσμένους από Εμένα!

O Iησούς, επί ένα ολόκληρο μήνα μου έδινε εικόνες από τον Σταυρό Tου. Όπου κι αν γύριζα το κεφάλι, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, ένας πελώριος σκούρος Σταυρός στεκόταν μπροστά μου. Αν σήκωνα τα μάτια μου από το πιάτο μου στο τραπέζι, αυτός ο τεράστιος Σταυρός ήταν εκεί. Αν κοίταζα μέσα από την κουνουπιέρα μου, πάλι ο Σταυρός. Αν πήγαινα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, με ακολουθούσε ο Σταυρός. Επί ένα μήνα ήταν σα να με κυνηγούσε.

Tότε, κάτι άλλο άρχισε να με βασανίζει. Πως ότι μου συνέβαινε ίσως να μην προερχόταν από το Θεό. Mα τότε, αν είναι ο διάβολος, πόσο ανόητος μπορεί να γίνει; Άρχισα να φοβάμαι τι θα πει ο κόσμος για όλα αυτά, τι θα πάθω, θα με περιγελάσουν!

Kόρη Μου, κόρη Μου, έχε ειρήνη!

(Ήμουν καχύποπτη.) Ποιος είναι;

Eγώ είμαι, ο Iησούς, μείνε κοντά Mου. 

Χρόνια τώρα σε καλώ, ήθελα να με αγαπήσεις, Bασούλα...

Iησού, πότε ήταν η πρώτη φορά που με κάλεσες;

Ήταν η εποχή που πήγαινες στο Λίβανο. 

Σε φώναξα στον ύπνο σου. 

Mε είδες.  

Θυμάσαι πώς σε τράβηξα κοντά Μου, καλώντας σε;

Nαι, θυμάμαι. Ήμουν πολύ φοβισμένη. Ήμουν περίπου δέκα χρονών. Με τρόμαζε η Δύναμή Σου που με τραβούσε. Ένιωσα ένα ισχυρό ρεύμα, σαν ένα μεγάλο μαγνήτη που τραβούσε ένα μικρό μαγνήτη. Προσπάθησα να αντισταθώ και να απομακρυνθώ, αλλά δεν το κατάφερα, έως ότου βρέθηκα κολλημένη πάνω Σου, και τότε ξύπνησα. Tο βρήκα περίεργο που ο Iησούς μου θύμιζε αυτό το όνειρο και ακόμη πιο περίεργο, που ακόμη το θυμόμουν!

---

1 Ήταν ένας πελώριος σκούρος σταυρός

              ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΑΚΟΥΝΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΕ .          

Πώς με Πλησίασε ο Άγγελός μου (συνέχεια)

Ο Ιερέας Καταδικάζει τα Μηνύματα

Συνέχιζα να πηγαίνω τακτικά στο σπουδαστήριο και να συναντώ τον ιερέα. Μια μέρα μου ζήτησε να δει αυτό το φαινόμενο, την ώρα που επικοινωνούσα με τον ουρανό και, όταν άρχισε η επικοινωνία, ήρθε κοντά μου και μου έπιασε το χέρι για να δει αν θα μπορούσε να με σταματήσει. Ένιωσε αμέσως το χέρι του να το διαπερνά κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν μου είπε τίποτε αλλά αργότερα, καθώς το μούδιασμα συνεχιζόταν όλο το απόγευμα, πήγε και είπε σε έναν άλλο ιερέα τι του συνέβη. Ο άλλος ιερέας ήξερε για μένα. Όταν του διηγήθηκε το γεγονός, το χαρακτήρισε μάλλον δαιμονικό παρά θεϊκό και ζήτησε να με δει.

Ράντισε με αγιασμό το δωμάτιό του, την καρέκλα που θα καθόμουν, το γραφείο, το χαρτί και το μολύβι που θα μου έδινε. Πήγα εκεί και μου ζήτησε να καλέσω «αυτό» με το οποίο επικοινωνούσα και να «του» ζητήσω να γράψει «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι». Προσευχήθηκα και ζήτησα από το Θεό να το γράψει Εκείνος για μένα. Το έγραψε αλλά με τόση δύναμη που το μολύβι έσπασε και χρειάστηκε να αποτελειώσω με στυλό. Ο ιερέας έγινε έξαλλος και φοβήθηκε πολύ. Άρχισε να μου μιλάει για το σατανισμό, το κακό, τη μαγεία και τα δαιμονικά πνεύματα και ότι το πνεύμα με το οποίο επικοινωνούσα δεν ήταν θείο, αλλά ένα πνεύμα άλαλο. Μου γέμισε το κεφάλι με τρόμο. Όταν σηκώθηκα να φύγω, μου είπε να μην ξαναπάω στο σπουδαστήριο ούτε στην εκκλησία, εκτός και αν σταματούσα το γράψιμο, τουλάχιστον για λίγο καιρό. Και ότι έπρεπε να αφήσω ήσυχο και τον άλλο ιερέα. Μου έδωσε τρεις προσευχές να τις λέω καθημερινά (στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, στην Αειπάρθενο Μαρία κι ένα εννιαήμερο στην Ιερή Καρδιά του Ιησού). Μου έδωσε επίσης στο χέρι ένα ροδάριο.

Καταρρακωμένη, πήγα στον πρώτο ιερέα που ήταν τουλάχιστον πιο φιλικός και του διηγήθηκα τι συνέβη. Του είπα ότι δεν θα μπορούσα πια να τον επισκέπτομαι. Χαμήλωσε το βλέμμα, έγειρε από τη μια πλευρά το κεφάλι και δεν απάντησε. Με αυτό κατάλαβα ότι συμφωνούσε. Είδα ξεκάθαρα ότι αν σταματούσα τις επισκέψεις, θα τον ξαλάφρωνα από ένα μεγάλο σταυρό. Ήξερα ότι ήμουν ανεπιθύμητη, σηκώθηκα λοιπόν και του φώναξα: «Δεν θα με ξαναδείτε εδώ, τουλάχιστον ωσότου νιώσω πως είμαι ευπρόσδεκτη!». Κι έτσι έφυγα, νομίζοντας ότι αφήνω πίσω μου για πάντα την Εκκλησία..

IΓύρισα σπίτι και έκλαψα ωσότου στέρεψαν τα δάκρυά μου. Ο άγγελός μου ήρθε να με παρηγορήσει, χαϊδεύοντάς μου το μέτωπο. Παραπονέθηκα στο Θεό: «Είμαι σαστισμένη και η ψυχή μου είναι αφάνταστα θλιμμένη. Δεν ξέρω τίποτε πια, λες ότι είσαι Εσύ και η καρδιά μου αισθάνεται και γνωρίζει ότι είσαι Εσύ, αλλά αυτός μου λέει ότι είναι ο διάβολος. Αν είσαι Εσύ, θέλω αυτός ο ιερέας μια μέρα να πει και να παραδεχθεί ότι οι επικοινωνίες μου είναι από το Θεό, και τότε θα πιστέψω!». Ο Θεός είπε μόνο «θα τον λυγίσω... »

Ο άγγελος ήταν πολύ τρυφερός μαζί μου. Περιποιήθηκε με πολλή λεπτότητα τα ψυχικά μου τραύματα. Κάθε μέρα έλεγα τις προσευχές και έκανα ό,τι μου είχε πει ο ιερέας. Σταμάτησα να χρησιμοποιώ το χάρισμα που μου είχε δώσει ο Θεός και απέφευγα το γράψιμο. Επειδή ζούσα σε μουσουλμανική χώρα, αγόρασα ένα Κοράνι για να το μελετήσω και να το συγκρίνω με την Αγία Γραφή. Μια μέρα, καθώς κρατούσα σημειώσεις, αιφνιδιάστηκα από την παρουσία του Ουράνιου Πατέρα μας. Και μόνον η παρουσία Του με γέμισε ανεξήγητη χαρά κι Εκείνος μου είπε: «Εγώ ο Θεός, σε αγαπώ, κόρη Μου, να το θυμάσαι πάντα αυτό. Γιαχβέ είναι το Όνομά Μου».

Και καθώς κρατούσα το μολύβι, χρησιμοποίησε το χέρι μου για να το γράψει στο σημειωματάριό μου. Λίγο αργότερα, ήρθε κοντά μου και είπε, χρησιμοποιώντας το χέρι μου: «Εγώ, ο Θεός, σε αγαπώ. Βασούλα, πάντα να το θυμάσαι αυτό. Εγώ σε οδηγώ. Γιαχβέ είναι το Όνομά Μου».Ήταν τόσο συγκινητικό που ξέσπασα σε δάκρυα. Ήμουν σαν φυλακισμένη, μου απαγόρευαν να μιλήσω στον Πατέρα μου, μου απαγόρευαν κάθε είδους επικοινωνία με τον ουρανό, μου απαγόρευαν να χρησιμοποιώ το χάρισμα που ο Θεός ο ίδιος μου είχε δώσει και μου απαγόρευαν τον τρόπο με τον οποίο μπορούσα να πλησιάσω τον ουράνιο Πατέρα μου. Και με όλες αυτές τις απαγορεύσεις, ποιος έρχεται να με επισκεφθεί στη «φυλακή»; Εκείνος που με αγαπάει πιο πολύ! Ο πιο στοργικός Πατέρας, Εκείνος που κρατάει στην παλάμη Του ολόκληρο το σύμπαν, για να μου δείξει τη στοργή και την αγάπη Του.