Οσία Μαρία η Αιγυπτία.
Η Εκκλησία τοποθετεί παραδειγματικά και πανηγυρικά αυτή την εβδομάδα ( εβδομάδα των νηστειών ) την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, ως πρότυπο γυναίκας με ανδρεία ψυχή.
Αν η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η Βασίλισσα της παρθενίας, η Οσία Μαρία είναι η πριγκίπισσα της μετανοίας .
Μια γυναίκα που αν την είχαμε ανάμεσά μας ίσως θα την περιφρονούσαμε, θα την αγνοούσαμε , δεν θα την πλησιάζαμε· αλλά βλέπετε πως η εξωτερική κατάσταση ενός ανθρώπου δεν είναι πάντα η εσωτερική και πραγματική του αλήθεια.
Διότι η αμαρτωλή προαίρεση του προσώπου πολλές φορές κρύβεται πίσω από εξωτερικά ηθικιστικά χαρακτηριστικά.
Αλήθεια, αν ήταν η Οσία Μαρία μια κοπέλα της γειτονιάς στις μέρες μας, πόσο θα υπέφερε ακόμα και από ανθρώπους της Εκκλησίας που θα έγδερναν την καρδιά της με τις κατηγορίες , ενώ εκείνη έκρυβε μέσα σε αυτήν την καρδιά διαμάντια.
Θα πει κάποιος ότι : Μια γυναίκα στη γειτονιά που οδηγεί τους άλλους στην αμαρτία είναι λογικό να είναι ανεπιθύμητη.
Aυτό είναι η μία όψη του νομίσματος.
Βέβαια, ένας σωστός ποιμένας και ένας Χριστιανός που γνωρίζει και βιώνει την αγάπη του Χριστού θα έσκυβε στην περίπτωσή της, με αγάπη και προσευχή και όχι με το ράπισμα της κατηγορίας.
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ήταν διάσημη πόρνη της Αλεξάνδρειας.
Όμως δεν πληρωνόταν για τις υπηρεσίες της – ήταν μια γυναίκα θηρευτής ανδρών.
Η Οσία Μαρία είχε ξεκινήσει αυτή την αμαρτωλή αναζήτηση, με ακόρεστη σεξουαλική δίψα, από δώδεκα ετών.
Αλλά κάποτε, νέα και όμορφη ακόμα, ταξίδεψε στα Ιεροσόλυμα. Στο ταξίδι συνέχισε την αμαρτωλή ζωή της.
Όταν έφθασε στα Ιεροσόλυμα της συνέβη ένα θαυμαστό σημείο.Δεν μπορούσε να εισέλθει όπως οι άλλοι στον Ναό της Αναστάσεως.
Ένιωθε «Γυμνή του Νυμφώνος» όπως αναφέρει ένας στίχος από τον Μεγάλο Κανόνα. Αυτό την έκανε να γονατίσει, να δακρύσει, να θυμηθεί την αθωότητα των παιδικών της χρόνων. Άρχισε να κλαίει. Άρχισε η μεταστροφή της. Η φιλόσαρκη γυναίκα γίνεται ξαφνικά φιλόθεη και Αγία.
Εδώ γεννιούνται καταπληκτικά ερωτήματα. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία προσπάθησε να μπει στο Ναό αλλά δεν μπορούσε. Η πόρτα ήταν κλειστή.
Όχι μια κτιστή πόρτα αλλά η πόρτα της Βασιλείας, σαν να ακούγεται ο Χριστός και να της λέει εκείνη την φράση που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο και σπάει κόκαλα. “Ουκ οίδα υμας”, το οίδα με “οι” ..Δεν σε αναγνωρίζω παιδί μου , δεν είσαι αυτό που έφτιαξα….Έχει λερώσει την εικονά του Θεού…..Αυτό το “ΟΧΙ” του Θεού εκείνη την ώρα έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα και αλλάζει την ζωή αυτής της Αγίας Γυναίκας.
Είμαστε άραγε έτοιμοι να ακούσουμε το ΟΧΙ του Θεού στην ζωή μας;; Ερχόμαστε στους Ιερείς ,δίνουμε χαρτάκια με αιτήματα , κάνουμε πρόσφορα, προσευχές πολλές φορές με μια στάση ειδωλολατρίας και όχι έρωτος προς τον Χριστό.
Προσευχόμαστε πολλές φορές να αλλάξει ο Χριστός και όχι εμείς, προσευχόμαστε να ακολουθήσει ο Χριστός το δικό μας θέλημα και όχι εμείς το δικό του. Το “γεννηθήτω το θέλημα Σου” είναι απλά λέξεις που βγαίνουν από το στόμα αλλά μέσα στην καρδιά ο εγωϊσμός κραυγάζει “γεννηθήτω το θέλημα μου”.
Η πλάνη πολλών ανθρώπων έγκειται στην έλλειψη υπαρξιακής αυθεντικότητας. Μπαίνουμε στο Ναό ως άτομα , ως αυτονομημένες ατομικές υπάρξεις και όχι ως ερωτικά πρόσωπα σε σχέση με τον Νυμφίο Χριστό.
Πολλοί απο εμάς είμαστε απο έξω κούκλα και απο μέσα πανούκλα όπως λέει και ο σοφός λαός μας. Μια ευσέβεια για να παίρνουμε το χαμόγελο του κόσμου αλλά μέσα υπάρχει άσχημη κατάσταση, μια αρρώστια που μας τρώει τα σωθικά.
Όπως λέει και ο Κύριος στα περίφημα ΟΥΑΙ που θα ακούσουμε στο απόσπασμα του Ευαγγελίου στον όρθρο της Μεγάλης Τρίτης :Τα λόγια του Κυρίου ειναι συγκλονιστικά : “ Αλλοίμονό σας, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι καθαρίζετε το έξω από το ποτήρι και το πιάτο, μέσα δε αυτά είναι γεμάτα από τροφές, που προέρχονται από αρπαγές και αδικίες.” Ρομφαία παιδαγωγίας από τον ίδιο τον Κύριο.
Το ΟΧΙ του Θεού δεν είναι τιμωρία , είναι παιδαγωγία. Είναι το ΟΧΙ που λέει ο πατέρας στο παιδί για να το προστατέψει. Είναι το ΟΧΙ της υπομονής, της ωρίμανσης. Είναι το ΟΧΙ ότι σε αγαπώ πολύ και θέλω παιδί μου να σε προστατέψω.
Εμείς αυτό το όχι αν έρθει το θεωρούμε κατάρα, ενώ είναι η αγάπη του Θεού, που πολλές φορές του κάνουμε και επίθεση. Και στην γνωστή κραυγή της ανθρώπινης αδυναμίας “Γιατί σε μένα;;;;;” ο Θεός απαντά “Γιατί σε αγαπώ πολύ παιδί μου” . Γιατί άραγε παρερμηνεύουμε τα πράγματα; Πολύ απλά διότι έχουμε εγωιστική θέαση των πραγμάτων.
Άλλες φορές ακόμα ο Θεός σιωπά…και εμείς κραυγάζουμε εναντίον Του, θεωρώντας την σιωπή ως αδιαφορία.
«Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή του Θεού, ως ένδειξη ότι ο Θεός «δεν υπάρχει», «πέθανε».
Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει.
Ζητάμε από Αυτόν να μας υποστηρίξει στις αδικίες μας.» Άρα πολλές φορες η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις προσευχές μας.
Στον Χριστό πάμε διαλυμένοι αλλά με ανοιχτή καρδιά, να απλώσουμε τα κομμάτια μας μπροστά στον Κύριο και εκείνος να τα συνθέσει και πάλι θεραπευμένα. Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε τα πάντα ακόμα και αυτό που ίσως δεν μας αρέσει, διότι μόνο τότε θα οδηγηθούμε στην θεραπεία.
Πολλές φορές ακόμα και στον πνευματικό δεν πάμε με διάθεση να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε έναν θεραπευτικό τρόπο ζωής αλλά να ακούσει αυτά που έχουμε να του πούμε και να πάρουμε απαντήσεις που έχουμε σχεδιάσει μέσα μας, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε θεραπεία ακόμα και αν πηγαίνουμε στο μυστήριο για χρόνια ολόκληρα.
Στο μοναστήρι υπάρχει μια πολύ όμορφη απάντηση μεταξύ των μοναχών και ιδιαίτερα από τους υποτακτικούς προς τον γέροντα “Να είναι ευλογημένο”...Τι ομορφιά, μια φράση που μυρίζει παράδεισο….
Έλεγε κάποιος μεγάλος Θεολόγος ότι μπορεί να έχουμε σχέση με τον Χριστό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση αυτή θα πάει μέχρι τέλους.Αν εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα, ενδέχεται να οδηγηθεί σε διαζύγιο στο οποίο εμείς θα έχουμε βάλει την υπογραφή μας , με την αδιαφορία και την προδοσία προς το πρόσωπο Του.
Ζητάμε από τον Θεός να μας συγχωρέσει δηλαδή να μας χωρέσει στην αγκαλιά του αλλά εμείς του βάζουμε όρια πώς να δράσει στην ζωή μας, διότι πολλές ενέργειες του Θεού χρειάζονται την δική μας συνέργεια δηλαδή την ευθύνη μας σε πράξη….Πως θα την δώσουμε όταν μας κινεί την ύπαρξη μας ο εγωισμός;
Πολλές φορές ωστόσο η άρνηση του Θεού στην πραγματοποίηση ενός θελήματός μας δεν θεωρείται αποκλεισμός, αλλά θεραπεία , είσοδος στην οδό της θεραπείας για να γίνω πολίτης της βασιλείας των ουρανών.
Η σωστή στάση στην προσευχή θα μας δώσει και τον σωστό πνευματικό προσανατολισμό.
Δεν προσευχόμαστε για να μας πάνε καλά τα πράγματα.Προσευχόμαστε για να βρούμε την δύναμη να σηκώσουμε και να φέρουμε τα κακά πράγματα ( τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας ) από αγάπη προς τους άλλους). Δεν προσευχόμαστε στην Εκκλησία για να ακούσουμε το ΝΑΙ του Θεού ούτε για να μας ικανοποιήσει επιθυμίες σαν να είναι κανένα μαγικό λυχνάρι από παιδικό παραμύθι.
Δεν αρνούμαστε τους σταυρούς που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας αλλά παρακαλούμε τον Χριστό να μας βοηθήσει να σηκώσουμε τις δοκιμασίες.
Τότε αυτή η πορεία του Γολγοθά θα μας φέρει στην Ανάσταση αλλιώς θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην απώλεια.
Θα μου πείτε . Καλά, ο Κύριος δεν λέει μέσα στο Ευαγγέλιο "Αιτείτε και δοθήσεται υμίν"; Ναι! να ζητάμε και θα μας δοθεί. Τι όμως;
Αυτά που είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας για την σωτηρία της.
Γι αυτό ο Χριστός μάς συμβουλεύει στην προσευχή μας να λέμε και να ζητάμε πάντα την Βασιλεία των Ουρανών και συγκεκριμένα λέει ο Κύριος “«ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεταιὑμῖν”
Ζητάμε την Βασιλεία των Ουρανών ή μήπως τελικά ζητάμε μια επίγεια Βασιλεία με Βασιλιά τον εαυτό μας;
Πόσες φορές ο Θεός ψιθυρίζει στην ζωή μας “Οχι, σταμάτα, μην το κάνεις, μην πιέζεις, μέχρι εδώ ήταν, δεν μπορείς άστο” και εμείς όλα αυτά τα αγνοούμε με καταστροφικά αποτελέσματα.
Στην Θεία Λειτουργία πολλές φορές ακούμε τον Ιερέα, ιδιαίτερα μετά την προσφώνηση “Ειρήνη πάσι” , και την απάντηση “και τω Πνεύματί σου” ….να τελειώνει λέγοντας “Τας κεφαλάς ημών τω Κυρίω κλίνωμεν”.
Αυτό,όπως ξέρουμε, δεν είναι απλά μια σωματική κλίση της κεφαλής προς τα κάτω. Αλλά μια παράδοση της ζωής μας στο θέλημα του Χριστού, η οποία εκδηλώνεται με αυτόν τον όμορφο λατρευτικό τρόπο.
Για την Οσία Μαρία την Αιγυπτία,με την αγία αυτογνωσία που είχε, αυτή η άρνηση του Θεού να μπει αρχικά στο Ναό ήταν σταθμός για την μετέπειτα ζωή της. Αντί να γυρίσει στην Αίγυπτο, έφυγε για την έρημο του Ιορδάνη, όπου ασκήτεψε υπό συνθήκες υπεράνθρωπες περίπου 47 χρόνια με μετάνοια αλλά και με τη χάρη της παρουσίας του Θεού στη ζωή της.
Έφτασε σε τέτοιο ύψος αγιότητας, ώστε όταν συναντήθηκε με τον αββά Ζωσιμά (ο οποίος έγραψε και τον βίο της) ενώ παρεμβαλλόταν ο Ιορδάνης ποταμός περπάτησε πάνω στο νερό και πήγε κοντά του.
Και όταν πέθανε η αγία, ένα λιοντάρι ήρθε κι έσκαψε τον τάφο της, μπροστά στα μάτια του Αγίου Ζωσιμά. Η κτίση ολόκληρη πλέον την προσκυνούσε. Μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων και η πληγή της αμαρτίας θεραπεύεται.
Τι συγκλονιστικό γεγονός η μετάνοια!!! Λέμε για μετάνοια...Αν και διαβάζουμε βιβλία, γεροντικά , πηγαίνουμε στο Άγιον Όρος, μιλάμε με ασκητές ωστόσο βλέπουμε την μετάνοια κάπως διαφορετικά, με μία ίσως μορφή πλάνης. Εννοώ την αποδεχόμαστε ως πνευματική αλλαγή αλλά την βλέπουμε όπως βλέπουμε έναν όμορφο πίνακα,ένα έργο τέχνης. Στατικά χωρίς σχέση….
Η μετάνοια δεν είναι αλλαγή φιλοσοφικών σκέψεων ούτε το να “φορέσουμε” υποκριτικά κάποιες σωστές εξωτερικές συμπεριφορές που θα λάμπουν στο “φαίνεσθαι” αλλά στην ουσία θα είναι άρρωστες στο “είναι”.
Την στιγμή που ο άνθρωπος μετανοεί μιλάμε για προ και μετά Χριστόν εποχή στη ζωή του ανθρώπου. Μιλάμε για αλλαγή της υπαρξιακής του πυξίδας της ζωής. Δεν είναι απλά μια εξωτερική αλλαγή αλλά μια εσωτερική μεταμόρφωση που λάμπει και εξωτερικά και αυτό φαίνεται από τα αποτυπώματα που αφήνει ο άνθρωπος στη ζωή του.
Πολλές φορές μπερδευόμαστε και θεωρούμε μετάνοια την παύση κάποιας αμαρτίας αλλά αυτό δεν είναι μετάνοια μπορεί να είναι η αρχή όμως η θεραπεία δεν έχει έρθει.
Θεραπεία είναι όχι μόνο να πάρω απόφαση να μην κάνω την αμαρτία αλλά καλλιεργήσω και την αρετή που την θεραπεύει. .
Για παράδειγμα σκοπός και στόχος στης Ορθόδοξης πνευματικής ζωής δεν είναι να έχω αγάπη αλλά να γίνω αγάπη , να μην κάνω απλά ελεημοσύνη αλλά να γίνω ελεήμων.
Να βαπτίσω την ύπαρξή μου με τα δάκρυα της μετανοίας και τότε η αρετή θα είναι χαρακτηρισμός του “είναι” μου. Θα είμαι πλέον ΑΓΑΠΗ και αυτό θα ακτινοβολεί σε όλη την κτίση. Αυτό στην Εκκλησία λέγεται αγιασμός του ανθρώπου.
Για να μπω όμως σε αυτό το ταξίδι της μετανοίας πρέπει να υπάρξει μια αρχή.
Κάθε ταξίδι έχει και το ξεκίνημά του . Αυτό το ταξίδι έχει δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη προϋπόθεση είναι η αυτογνωσία.
Για να οδηγηθώ στην μετάνοια οφείλω πρώτα να αναγνωρίσω την αδυναμία μου , να κλάψω για την αμαρτία μου , να ρωτάω τον εαυτό μου συνεχώς “”Φταίω και εγώ κάπου αλλά πού ; “ και να ψάξω να βρω την δική μου ευθύνη στις σχέσεις της ζωής μου.
Η επόμενη προϋπόθεση είναι η θέληση. Αν ο άνθρωπος δεν έχει θέληση, δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
«Εν τω θέλειν και τω μη θέλειν κείται το πάν».
Δηλαδή όλα εξαρτώνται από το αν θέλει ή αν δεν θέλει ο άνθρωπος. Μεγάλη υπόθεση…
Το κακό με εμάς είναι ότι κάποιες φορές μπορεί να θέλουμε όπως θέλει το ΕΓΩ μας και όχι όπως θέλει η Θεία Χάρις.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για μετάνοια, όταν είμαι τοξικός άνθρωπος στους συνανθρώπους μου.
Όταν έχει χάσει το χαμόγελο το παιδί μου.
Όταν η γυναίκα μου έχει απομακρυνθεί , όταν είμαι αφεντικό στην δουλειά και δεν θέλει κανείς να δει διότι τυραννάω με την συμπεριφορά μου τους υπαλλήλους μου κάθε μέρα. Τους δημιουργώ φόβο, τρόμο και αντί να δεν δουν ως ευεργέτη με βλέπουν ως δυνάστη και έχουν δίκιο.
Παιδιά έχουν χάσει το χαμόγελο και την ευτυχία τους, το σπίτι μπορεί να μυρίζει καθημερινά λιβάνι από το καρβουνάκι στο θυμιατό όμως απουσιάζει το άλλο λιβάνι δηλαδή η χάρις του Θεού μέσα στις καρδιές των ανθρώπων .
Με τέτοια στάση ζωής δεν μπορούμε όχι μόνο δεν μιλάμε για μετάνοια αλλά έχουμε μπει στο δρόμο της αμετανοησίας.
Με φράσεις του στυλ: “Εγώ τα ξέρω όλα, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ξέρεις τι έχω κάνει ;”
Αυτός ο άνθρωπος με τέτοια συμπεριφορά είναι περισσότερο συνεργάτης των δαιμόνων παρά φίλος του Χριστού και των Αγίων .
Μήπως μας θυμίζει την στάση των δύο ληστών ; Των συσταυρωθέντων του Κυρίου; Όπως αναφέρουν τα τροπάρια του Μεγάλου Κανόνος. Ο ένας ληστής κατηγορούσε τον Χριστό και ο άλλος θεολογούσε ..
Εμείς που τοποθετούμε την ζωή μας ;
“Όταν λοιπόν ο Θεός βλέπει τέτοια υποχωρητικότητα, μικροψυχία, και απροθυμία, γιατί να μας βοηθήσει;
Ζητάμε βοήθεια στον πόλεμο, και δεν πολεμάμε.
Επιζητούμε τη νίκη, και αγωνιζόμαστε με χλιαρότητα και ραθυμία.
Επιθυμούμε προκοπή πνευματική, και αφήνουμε να μας αιχμαλωτίσει η αμέλεια και η οκνηρία.
Θέλουμε κάθαρση , και ικανοποιούμε τα σαρκικά πάθη. Δεν είναι αντιφατικά όλα αυτά ;”
Θα έρθει ο κόσμος σωρηδόν να Κοινωνήσει το Πάσχα, πολλοί θα έρθουν τυπικά να κοινωνήσουμε για να πάει καλά η χρονιά ,να μην αρρωστήσουμε ,με λίγα λόγια φρόνημα ειδωλολατρίας.
Κάποιοι θα έρθουν να κοινωνήσουν για το καλό , αμετανόητοι οι περισσότεροι , τοξικοί στις σχέσεις τους , αρνούμενοι να αφήσουν αυτό που σκοτώνει τους ίδιους αλλά και τους διπλανούς τους.
Τότε για ποιά ένωση με τον Χριστό μιλάμε ; ; ; Γιατί θέλουμε τον Χριστό στην ζωή μας;
Εκ της εμπειρίας μας διαπιστώνουμε συχνά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν τον Χριστό για να μην αρρωστήσουν και για να πάνε καλά τα πράγματα στην οικογένειά τους. Και αυτό το καλά έχει να κάνει με την εικόνα μας προς τον κόσμο.
Για μετάνοια , Βασιλεία των Ουρανών ούτε λόγος.
Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι μας τρομάζει ένας τέτοιος ζωντανός Θεός.
Φοβόμαστε το θέλημα του Θεού γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε το δικό μας και μας πιάνει ανασφάλεια γιατί θα ξεβολευτούμε ….
Πολύ φοβάμαι, χριστιανοί μου, ότι την λαμπροδευτέρα ο Χριστός θα έχει ήδη ξεχαστεί...
Λίγο Εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα, εικόνες του Νυμφίου, Επιτάφιος , φολκλόρ αλλά αν δω τον συγγενή που είμαι στα δικαστήρια για τα χωράφια δεν θα του μιλήσω όμως λουλούδι στον επιτάφιο θα βάλω και θα πω : “Και του χρόνου”.
Πόση υποκρισία μας θα αντέξει ο Κύριος…;;;;;
Ένας ζωντανός Θεός στη ζωή μου δεν μένει απλά σε μια εικόνα στο τοίχο αλλά είναι ένα σημείο αναφοράς.
Με την γυναίκα μου , το παιδί μου , στην δουλειά μου , με τους συναδέρφους μου , τους φίλους μου , τους συγγενείς.
Να αναγνωρίζω ότι αυτός είναι παντοδύναμος και εγώ ο αδύναμος, αυτός είναι ο Βασιλιάς και εγώ ο δούλος , αυτός είναι ο Πατέρας και εγώ το τραυματισμένο παιδί.
Τι όμορφη εικόνα από την παιδική μας ηλικία… Με το που πέφταμε κάναμε αυτόματα δύο κινήσεις : φωνάζαμε ΜΑΜΑ και γυρνούσαμε το κεφάλι για να την αντικρύσουμε, για να νιώθουμε ότι κατακλύζει το οπτικό μας πεδίο ο άνθρωπος που μας αγαπά.
Μια υπαρξιακή ερωτική στάση του ανθρώπου μπροστά στον Νυμφίο Χριστό.
Ξέρουμε όταν ένας άνδρας ζητάει σε γάμο μια γυναίκα, της κάνει αυτό το συγκλονιστικό ερώτημα και περιμένει το πολυπόθητο ΝΑΙ.
Αυτό το ΝΑΙ το είπε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία και ο γάμος έγινε και πήρε λαμπρό το στεφάνι της αγιότητος σε αυτό τον γάμο μετανοίας και αγιασμού.
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία αφιέρωσε όλη της την ζωή στο Χριστό, όχι μια ώρα , μια ημέρα αλλά όλη την ζωή.
Δυστυχώς για κάποιους από μας ο Χριστός θα είναι μόνο λιγάκι την Μεγάλη Εβδομάδα ...
Για κάποιους λίγο Επιτάφιος ή ανεξομολόγητη προσέλευση στη Θεία Κοινωνία. .
Για κάποιους θα είναι ο εραστής , ο πατέρας, ο Βασιλιάς, ο δημιουργός.
Δυσκολευόμαστε στη σχέση με τον Χριστό.
Φοβόμαστε να ερωτευτούμε , να αγαπήσουμε, να έχουμε φίλους, κάναμε τα σπίτια μας κελιά εγωιστικής φυλακής. Και όλα αυτά γιατί ….
ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΛΗΓΩΘΟΥΜΕ...η Αγάπη και ο πόνος πάνε παρέα . Όπως λέει και μια λαϊκή ρήση ...Σ’αγαπώ, πονάει και είναι δύσκολο..Μα πόση αλήθεια σε λίγες λέξεις…
Τα ματωμένα καρφιά της εσταυρωμένης αγάπης δίνουν τις απαντήσεις. . . διότι ο Κύριος απαντά πολλές φορές με την σιωπή Του .
Υπάρχει κίνδυνος αυτές τις μέρες να εγκλωβιστούμε στα λατρευτικά δρώμενα που θα δούμε στους Ιερούς Ναούς, θα ανοίξουμε τα βιβλιαράκια διαβάζοντας την υπέροχη υμνολογία αλλά οι καρδιές μας ίσως να μείνουν κλειστές….
Να κάνουμε στη ζωή μας πράξεις που θα μυρίζουν Ανάσταση, όπως το τριαντάφυλλο. Ξέρετε το τριαντάφυλλο μπορούμε να το ονομάσουμε “Θεολογικό λουλούδι” ή “Αναστάσιμο άνθος”.
Έχει ένα κορμό σαν Γολγοθά , αλλά καταλήγει στο άνθος της Αναστάσεως. Για να το κρατήσεις θα πονέσεις από τα αγκάθια αλλά η θέα και η μυρωδιά του άνθους θα σε ανταμείψουν . Σαν το πάθος του Κυρίου.
Μόνο όταν η αγάπη περάσει από το καμίνι του πόνου και αντέξει σημαίνει ότι είναι αληθινή.
“Θες να δεις την αγάπη; Κοίταξε το Σταυρό »….
Τέτοιο λουλούδι είναι και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, που άνθισε στην έρημο του αμαρτωλού κόσμου, ένα πρότυπο για τον σημερινό κόσμο και ιδιαίτερα για τα νέα παιδιά, ένας φάρος για να μας δείξει την μία και πραγματική μας πορεία, το δρόμο του Αγιασμού….
Αγαπητοί μου , Το κερί για να δώσει φως λιώνει, χάνει δηλαδή κάτι από την δομή του για να δώσει Φως, είναι και αυτό μια μορφή θυσίας.
Ας λιώσουμε και εμείς από αγάπη για τον Κύριο και για όλον τον κόσμο .
Είθε να γίνει η αρχή από αυτές τις Άγιες ημέρες.
