VIDEO
God's Word. True life in God. Vassula's interview in Malta, 2012.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020
Μέχρι πότε λέμε «Χριστός Ανέστη» ΓΙΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΛΕΜΕ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ.
Το Χριστός Ανέστη ξεκινάει από το Πάσχα, δηλαδή την εορτή της Ανάστασης του Χριστού, και για σαράντα ημέρες, δηλαδή μέχρι την απόδοση του Πάσχα, την παραμονή του εορτασμού της εορτής της Αναλήψεως.
...........................ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»
Είναι ένας διάλογος επικοινωνίας και αναγνωρίσεως μεταξύ χριστιανών.
Ο ένας ομολογεί την Πίστη του στην Ανάσταση του Χριστού λέγοντας «Χριστός Ανέστη» και ο άλλος, ο αδελφός του εν Κυρίω ανταποκρίνεται και απαντά με την ίδια βεβαιότητα της Πίστεως λέγοντας «Αληθώς Ανέστη».
Είναι μια πίστη που αποτελεί «την καρδιά και την ψυχή, την αρχή και όλο το συγκλονιστικό απερινόητο περιεχόμενο της Χριστιανικής μας Πίστεως, και του Ευαγγελίου του Χριστού μας.
Κάθε φορά που προφέρουμε το «Χριστός Ανέστη», καταθέτουμε την ύψιστη και ανυπέρβλητη παραδοχή, αυτή που περιλαμβάνει όλα τα σημαίνοντα και σημαινόμενα των ιερών κειμένων της Εκκλησίας μας» .
Είναι μια ομολογία του χριστιανού που βγαίνει αβίαστα μέσα από την καρδιά του, από το βίωμά του και την βεβαιότητά του ότι αναστήθηκε ο Χριστός και αυτό το πιστεύει και το ομολογεί και το ανακοινώνει προς κάθε κατεύθυνση.
Πιστεύει στην μαρτυρία των αποστόλων, στην εμπειρία της Εκκλησίας και στην ενέργεια του Μυστηρίου της Πίστεως στη ζωή του.
Είναι ένα μαρτύριο το «Χριστός Ανέστη», διότι «η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι.
Συγχρόνως είναι κι ένα άλλο μαρτύριο μέσα στον κόσμο που δυστυχώς πολύ λίγο πιστεύει στην Ανάσταση και προσπαθεί να πνίξει κάθε φωνή που την ομολογεί.
Είναι μια προσευχή – στην πλήρη του μορφή το «Χριστός Ανέστη» – που για 40 μέρες αντικαθιστά την έναρξη και την απόλυση των ακολουθιών της Εκκλησίας, αλλά και των ατομικών μας προσευχών.
Είναι μια μαρτυρία στον σύγχρονο κόσμο, τον βαπτισμένο και τον αβάπτιστο.
Στον πρώτο να αναζωπυρώσει μέσα του το χάρισμα του αγίου Πνεύματος και να ξαναζωντανέψει την αποσταμένη ελπίδα, να δώσει κουράγιο και δύναμη για μετάνοια και στον άλλο για να τον αναστήσει από τη φθορά του πνευματικού θανάτου και τον ψυχαναγκασμό της ημερομηνίας λήξεως και να τον προσανατολίσει στην όντως ζωή δια του βαπτίσματος.
Είναι μια νικητήρια κραυγή, μια διαπίστωση νίκης, ότι ο θάνατος δεν κράτησε στα σπλάγχνα του τον βασιλέα της δόξης «ουκ ήν δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον Αρχηγόν της Ζωής. «Χριστός αναστάς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει».
Νίκησε ο Χριστός τον διάβολο, την αμαρτία, τον κόσμο, τον θάνατο και τον Άδη και ελευθέρωσε «τους απ΄ αιώνος δεσμίους».
Είναι μια πολεμική ιαχή, ένα σάλπισμα πνευματικής επίθεσης, για το στράτευμα της Εκκλησίας που δίνει μάχες θεολογικές και πνευματικές κατά της αθεϊας, της πλάνης, των σκοτεινών δυνάμεων, της αιρέσεως και του σχίσματος, της αμαρτίας και του υποκόσμου.
Ο Χριστός νίκησε και η «Εκκλησία Του πολεμουμένη νικά».
Ζεί ο Χριστός εις τους αιώνες και μεις θα ζήσουμε και θα νικήσουμε με Αυτόν και δι΄ Αυτού.
Η νίκη του Πνεύματος είναι δεδομένη. «Εξήλθε νικών και ίνα νικήση».
Είναι η ήρεμη δύναμη των αγίων μαρτύρων και των οσίων της Εκκλησίας μας διά μέσου των αιώνων.
Η έμπνευσή τους, το στήριγμά τους και το κήρυγμά τους μέσα στην κοιλάδα του κλαυθμώνος και στις συμπληγάδες των διωγμών.
Οι δύο αυτές λέξεις με τις πέντε συλλαβές κράτησαν όρθια την ψυχή «των αγίων των καθ΄ εκάστην γενεάν ευαρεστησάντων τω Κυρίω» μέσα στις ανελέητες εποχές των κατακομβών, των καταναγκαστικών έργων και των στρατοπέδων της Σιβηρίας, «της πείνας, των στερήσεων, των κακουχιών και των πάσης φύσεως δοκιμασιών» .
Είναι η θεολογία μας όχι μόνο για τη θεότητα του Κυρίου και τη μοναδικότητα του θεανδρικού προσώπου Του, διότι μόνος αυτός από μόνος Του, αυτεξουσίως, ανέστησε το νεκρωθέν σώμα του, δηλαδή η θεία φύση Του ανέστησε την ανθρώπινη, αλλά για το μέλλον του ανθρωπίνου σώματος.
«Τα σώματά μας προορίζονται για την κοινή Ανάσταση των νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Μπορεί τώρα να φθείρονται και να θάπτονται, όχι να καίγονται, αλλά έχουν αιώνια προοπτική.
Θα αναστηθούν…
Επομένως ας τα σεβόμαστε, ας αποφεύγουμε την αμαρτία που τα φθείρει, ας τα τιμούμε και μετά θάνατον με την ευλογημένη ταφή και όχι με την ασεβή καύση»
Είναι ο Εθνικός μας Ύμνος μέσα στην Εκκλησία, ο οποίος λέγει σε θεολογική γλώσσα αυτό που ο ποιητής εννόησε ποιητική αδεία και είπε για την Ανάσταση της Ελευθερίας, που αναδύεται, όπως στο θαυμάσιο όραμα του Προφήτη Ιεζεκιήλ, «απ΄ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά».
Πάντοτε οι Ορθόδοξοι Έλληνες στις εκατοντάδες των χρόνων της αισχρής δουλείας μαζί με το «Χριστός Ανέστη»
συμπλήρωναν μυστικά ή φανερά
και το «Η Ελλάς Ανέστη»
και «Η Β. Ήπειρος Ανέστη»
και «Η Κύπρος Ανέστη»
και «Η Πόλις Ανέστη»…!!!
Έτσι εξηγείται – και λίγα είπαμε – γιατί ο θεοφόρος Πατήρ ημών άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ (1759-1833) χαιρετούσε εφόρου ζωής τον κάθε άνθρωπο με τον αιώνιο Χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη, χαρά μου»!
Τόσα πολλά είναι και σημαίνει το «Χριστός Ανέστη»
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2020
Έχετε πίστη κι υπομονή .......Τώρα ξεκινούν όλα
Υπάρχει μια τρομερή ιστορία για τη Θεία Λειτουργία στα χρόνια του άθεου σοβιετικού καθεστώτος.
Συγχωρέστε με που δεν θυμάμαι πού ακριβώς τη διάβασα.
Σε μια πόλη της Ρωσίας λοιπόν οι μπολσεβίκοι θέλοντας να γελοιοποιήσουν τη Λατρεία των Ορθοδόξων συνεννοήθηκαν και πήγανε στον κεντρικό ναό.
Εκεί λοιπόν ανάμεσα τους ήταν ένα μέλος του κόμματος απόφοιτος ιερατικής σχολής.
Ήξερε να διαβάζει τις ευχές από τα Λειτουργικά βιβλία.
Χτύπησαν λοιπόν την καμπάνα κι έβγαλαν ανακοινώσεις για να προσέλθει ο κόσμος που ήθελε να λειτουργηθεί κι ο προαναφερόμενος μπολσεβίκος άρχισε ντυμένος με ιερατικά άμφια να τέλει τη Θεία Λειτουργία.
Έκανε τα πάντα.
Διάβασε και το Ευαγγέλιο έκανε και τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.
Αντί για κρασί έβαλε βότκα και πέταξε μέσα ένα ξερό κομμάτι ψωμί.
Ήρθε η ώρα της Θείας Μεταλήψεως.
Τους κοινώνησε όλους με περισσή σοβαροφάνεια.
Όταν τελείωσε ξεκίνησε το γέλιο και το γλέντι για τους αθεόφοβους. Πέταξε κάτω το Άγιο Ποτήριο και φώναζαν στους ξαφνιασμένους χριστιανούς ότι τους κορόιδεψαν και τους έδωσαν βότκα και ψωμί.
Άρχισαν να τους χτυπούν, να γελούν, να τους βρίζουν χυδαία. Ατάραχος ένας γεράκος πλησίασε τη χυμένη στο πάτωμα βότκα με τα υπολείμματα του ψωμιού.
Κι άρχισε να γλύφει το πάτωμα ώστε να μη μείνει τίποτα όπως θα έκανε ο ιερέας για τη Θεία Κοινωνία.
Έμειναν όλοι απορημένοι.
Μα τι κάνει ο γέρος;
Το έχασε τελείως;
Τον άφησαν να τελειώσει.
Σηκώθηκε και τους είπε.
Παιδιά μου είμαι ιερέας.
Καθόλη τη διάρκεια της κωμωδία σας, εγώ έβλεπα το Πανάγιο Πνεύμα να ενεργεί.
Όλοι μας κοινωνήσαμε Σώμα κι Αίμα Χριστού.
Ο Θεός να σας συγχωρέσει για αυτό που κάνατε.
Σας ευχαριστούμε όμως γιατί γίνατε αιτία για ένα τέτοιο Δώρο σε μια τόσο σκοτεινή εποχή.
Η ιστορία, η ουσιώδης ανάλυση της οποίας δεν είναι της παρούσης, συνεχίζεται με μαρτυρικό τέλος για πολλούς από τους παρευρισκομένους.
Τρίτη 9 Ιουνίου 2020
Ποιος ο λόγος να έρθει στην εκκλησία ( Ναό ) κάποιος;
Επειδή πρέπει;
Ο Θεός έπλασε ελεύθερο τον άνθρωπο.
Δεν τον έπλασε για να του επιβάλλεται.
Τον έπλασε για να επιλέγει ελεύθερα ο ίδιος.
Πρώτος, ο Χριστός είπε στους μαθητές του «όποιος θέλει να με ακολουθήσει» (Μαρκ. 8,34).
Δεν πίεσε κανέναν με το ζόρι.
Σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου.
Αν λοιπόν, θέλει κάποιος, μόνο τότε ακολουθεί τον Χριστό, αν θέλει νηστεύει, αν θέλει προσεύχεται, αν θέλει εκκλησιάζεται.
Τα «πρέπει» δεν χωράνε στην αγάπη του Θεού.
Έτσι, η αρχή γίνεται από το «θέλω».
Θέλω να πάω στην εκκλησία, θέλω να προσευχηθώ κ.ο.κ.
Αν δεν γνωρίσει ο άνθρωπος το πρόσωπο του Χριστού, δεν υπάρχει λόγος ούτε να νηστέψει, ούτε να εκκλησιαστεί, πόσο δε μάλλον να πιστέψει στον Χριστό.
Κι ο Χριστός τι λέει;
Αυτό που είπε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ, «έλα και δες».
Τίποτε δεν γίνεται με το ζόρι στην εκκλησία.
Όπως τίποτε δεν γνωρίζεται με καταναγκαστικό τρόπο ή επειδή αποτελεί συνήθεια.
Αν δεν γνωρίσει κάποιος ποιος είναι ο Χριστός, τι είναι η εκκλησία, γιατί να πρέπει να πάει στην εκκλησία;
Αυτόν τον εκκλησιασμό, αυτή τη συνάντηση με άλλα λόγια, του λόγου του Χριστού με τον άνθρωπο, αυτόν τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί στον άνθρωπο το ελεύθερο και απροϋπόθετο κάλεσμα του Χριστού, είναι ένα «θέλω» και ποτέ ένα «πρέπει».
Μα, αν ο άνθρωπος δεν γνωρίσει τι σημαίνει εκκλησία, γιατί να πάει στην εκκλησία;
Έχω ισχυρή την αίσθηση, μα δυστυχώς αυτό έχει ήδη καταντήσει βεβαίωση, πως το εκκλησιαστικό γεγονός αναλώνεται πολλές φορές σε βαττολογίες, ευχετικά κηρύγματα, κληρικαλιστικές συμπεριφορές, εξουσιαστικές αυθεντίες, εν τέλει σε ανύπαρκτες ποιμαντικές παρουσίες, πολύ δε περισσότερο ευθυνόφοβες, άρα και ατσαλάκωτες.
Είναι καιρός για λόγο ουσίας και ύπαρξης.
Καιρός για ζωντανή συνάντηση με το πρόσωπο του Χριστού.
Καιρός να μιλήσει ο Χριστός και όχι η προσωπική εκτίμηση.
Καιρός για ζωντάνεμα του μυστηριακού βιώματος.
Καιρός για το ορθόδοξο ήθος της αγάπης, της ταπείνωσης, της διάκρισης, επουδενί της εμπάθειας, του μίσους, του φθόνου, της κακότητας.
Καιρός για εκκλησιασμό της ζωής, στο θάνατο του ανθρώπου. Καιρός για αποκάλυψη του μυστηρίου της εκκλησίας.
Καιρός για οριστική ρήξη με τον καθωσπρεπισμό.
Καιρός για την εμφάνιση του «θέλω» στη ζωή του ανθρώπου.
Καιρός λοιπόν «σήμερα να σκάψουμε και να βρούμε κάτω από τα χώματα την αληθινή Εκκλησία».
Αν ο άνθρωπος γνωρίσει αυτή την αληθινή εκκλησία, τότε σίγουρα θα θέλει.
Αν αυτό όμως δεν συμβεί, θα εξακολουθεί να πρέπει να θέλει. Καιρός λοιπόν του ποιήσαι.
«Να καταλάβουμε δηλαδή, την Εκκλησία Του» .
«Να γίνει Εκκλησία ακόμη και η μεταφυσική θεολογία μας να μάθει την Εκκλησία ως μόνη της πηγή και αποκλειστικό της κριτήριο, να (ξανα)γίνει ζωντανή και απρόβλεπτη, ταπεινή και πολυόμματος».
Το κτήριο, όπου τελείται η θεία Λειτουργία και οι άλλες χριστιανικές τελετές, ονομάζεται Ναός.
Επειδή όμως η Εκκλησία (οι χριστιανοί) συγκεντρώνεται στον Ναό, γι᾽ αυτό έχει καθιερωθεί, στην καθημερινή μας ομιλία, να λέμε «Εκκλησία» και να εννοούμε τον Ναό.
Εκκλησία είναι το σύνολο των χριστιανών όλου του κόσμου, μόνο που σ᾽ αυτό πρέπει να προσθέσουμε τους αγγέλους, τους αγίους, τις ψυχές των νεκρών (που είναι ζωντανές στον κόσμο που έχει ετοιμάσει ο Θεός γι᾽ αυτές) και τον Ίδιο τον Τριαδικό Θεό, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Η φράση «πάω στην εκκλησία» σημαίνει «πάω στη συνάντηση», πάω να συναντήσω τους άλλους, που είναι μαζεμένοι στο Ναό, για να λατρέψουμε τον Θεό όλοι μαζί.
Εκκλησία δεν είναι ο Ναός (το κτήριο), αλλά οι άνθρωποι πού είναι μέσα σ᾽ αυτόν.
Ένας άδειος ναός δεν είναι εκκλησία.
Πολλοί χριστιανοί μαζεμένοι οπουδήποτε, στο όνομα του Χριστού, π.χ. σ᾽ ένα δρόμο ή σ᾽ ένα χωράφι, είναι Εκκλησία και αγιάζουν τον δρόμο ή το χωράφι.
Ίσως λοιπόν τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι άγιοι διδάσκαλοι της χριστιανικής ζωής, παλαιοί και σύγχρονοι (και σήμερα υπάρχουν άγιοι), μάς συμβουλεύουν να πηγαίνουμε στην εκκλησία.
Εννοούν να πηγαίνουμε στη Θεία Λειτουργία και τις άλλες ιερές τελετές, όπου είναι συγκεντρωμένοι οι αδελφοί μας οι χριστιανοί, μαζί με τους αγγέλους, τους αγίους και τον Θεό.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ( ΣΤΟΝ ΝΑΟ ) ;
Αν εμείς αγαπάμε έναν άνθρωπο, τότε δεν επιδιώκουμε να συναντιόμαστε πιο συχνά μαζί του;
Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι οι ερωτευμένοι αποφεύγουν να συναντήση ο ένας τον άλλο;
Ναι, μπορείς να μιλήσεις κι από το τηλέφωνο, αλλά είναι καλύτερα να μιλάς προσωπικά.
Έτσι και ο άνθρωπος πού αγαπά τον Θεό, επιδιώκει να Τον συναντά…
Στην Εκκλησία (τη συνάντηση όλων μέσα στον Ναό) πάμε βέβαια και για να προσευχηθούμε, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Προσευχή μπορούμε (και είναι σωστό) να κάνουμε και στο σπίτι μας και στη δουλειά μας και στο ταξίδι μας και στο νοσοκομείο, ακόμη και στη φυλακή.
Στην Εκκλησία όμως συμβαίνουν κάποια γεγονότα, που δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν αλλού.
Ας τα δούμε:
1. Στην Εκκλησία γίνεται η θεία Λειτουργία και όλα τα Μυστήρια και οι ιερές τελετές του χριστιανισμού.
Εκεί θα πάμε για να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά και για να συμμετάσχουμε με την παρουσία μας και την προσευχή μας, όλοι μαζί, στις μεγάλες γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας – καθώς και στις χαρές και τις λύπες των συνανθρώπων μας: στο γάμο τους, τη βάπτιση του παιδιού τους, την κηδεία ή το μνημόσυνο για την αιώνια ανάπαυση της ψυχής.
Εκεί θα τελέσουμε κι εμείς τις αληθινές μεγάλες χαρές και λύπες της ζωής μας.
2. Στην Εκκλησία πηγαίνουμε για να συναντήσουμε τους αδελφούς μας (όλους τους ανθρώπους) και να περάσουμε μαζί τους την ώρα της Θ. Λειτουργίας.
Θα συναντήσουμε όχι μόνο τους «καλούς»,
αλλά και τους «κακούς» (μόνο ο Θεός ξέρει ποιός είναι στ᾽ αλήθεια καλός και κακός και γιατί έγινε έτσι),
εκείνους που αντιπαθούμε ή μάς αντιπαθούν,
εκείνους που μάς αδίκησαν και μάς εξαπάτησαν ή μάς πρόσβαλαν, αλλά κι εκείνους που πιθανόν αδικήσαμε και εξαπατήσαμε ή προσβάλαμε εμείς
(ναι, αδελφέ μου, δεν είσαι αναμάρτητος, κάποιον έχεις στενοχωρήσει κι εσύ, έστω και χωρίς να το θέλεις ή χωρίς να το ξέρεις).
Έτσι θα μάθουμε να συνυπάρχουμε με όλους αυτούς, να τους βλέπουμε δίπλα μας, να προσευχόμαστε γι᾽ αυτούς και να τους συγχωρούμε.
«Συγχωρώ» (από το σύν + χωρώ) σημαίνει «χωράω μαζί με τον άλλο στο ίδιο μέρος».
Αυτό το μέρος είναι η καρδιά μας (εκεί «βάζουμε» όποιον συγχωρούμε) και είναι απαραίτητο να συγχωρέσουμε εδώ, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε να συγχωρεθούμε κι εμείς στον παράδεισο
(αν νομίζουμε ότι «δεν υπάρχει παράδεισος» κι ότι ο Χριστός είπε ψέματα γι᾽ αυτόν ή έδωσε μόνο «παρηγοριά στους αδύναμους», τότε ας χαιρόμαστε μόνοι μας για τη «δικαιοσύνη» μας κι ας μισούμε ή ας περιφρονούμε τους «άλλους»,
τους «αμαρτωλούς» – έτσι θα καταλάβουμε σίγουρα, κλειδαμπαρώνοντας την καρδιά μας και μένοντας μόνοι, τι είναι στην πραγματικότητα η κόλαση).
Κάποιοι από μάς λένε: «Δεν πάω στην εκκλησία, γιατί εκεί θα δω ψεύτες, υποκριτές, απατεώνες και συμφεροντολόγους.
Τι να κάνω, να πάω, για να σκανδαλιστώ;
Πάω λοιπόν την Κυριακή το πρωί στο κυνήγι ή στο ψάρεμα ή ακόμη και στη δουλειά μου, αλλά, επειδή είμαι και πιστός, μπαίνω σε κανένα ξωκκλήσι και κάνω τον σταυρό μου και προσκυνώ τις εικόνες των αγίων».
Δηλαδή, αδελφέ μου, μόνο με αγίους μπορείς να κάνεις παρέα;
Δεν είμαστε κατάλληλοι για σένα εμείς οι αμαρτωλοί;
Κρίμα, γιατί έτσι αποκόπτεις τον εαυτό σου από τη συντροφιά μας…
Μα ακριβώς γι᾽ αυτό είσαι καλεσμένος να έρθεις στο Ναό Κυριακή πρωί, όταν γίνεται Θ. Λειτουργία, για να δεις όλους εκείνους που δεν θέλεις να βλέπεις και, μέσα στην ιερότητα της Θείας Λειτουργίας, να μάθεις να τους συγχωρείς.
Και, αν βλέπεις «παρατράγουδα» ανάμεσα μας, κουτσομπολιά, υποκρισία, επίδειξη, προσευχήσου, σε παρακαλώ, στον Θεό εσύ και για μάς, για να μάς συγχωρέσει και να μάς καθοδηγήσει.
Άναψε ένα κεράκι και για μάς.
Σ᾽ ευχαριστούμε.
Και φυσικά, σε συγχωρούμε.
3. Ερχόμενος στην Εκκλησία, ενώνεσαι με όλους τους χριστιανούς όλης της γης και του ουρανού.
Πόσες Λειτουργίες γίνονται σε όλο τον κόσμο κάθε Κυριακή πρωί;
Απάντηση: μία Λειτουργία, παγκόσμια, η οποία όμως γίνεται συγχρόνως σε πολλούς τόπους.
Μία είναι η θεία Μετάληψη, ένας ο Θεός, ένα το σώμα των χριστιανών, που συγκεντρώνεται την ίδια ώρα σε όλο τον πλανήτη, προστίθενται σ᾽ αυτούς οι άγγελοι, οι άγιοι και όλες οι ψυχές, και «εκτοξεύουν» αυτή τη σπουδαία παγκόσμια προσευχή προς τον Θεό.
Δεν καταλαβαίνεις τα λόγια της λειτουργίας, επειδή «είναι στ᾽ αρχαία»;
(Καταλαβαίνεις όμως τουλάχιστον το «Κύριε, ελέησον»).
Μπορείς να πάρεις μια μετάφραση και να τη διαβάσεις.
Όμως σίγουρα μπορείς ν᾽ ανοίξεις την καρδιά σου και να μπεις μέσα σ᾽ αυτή τη μεγάλη συντροφιά, με τους καλούς και τους κακούς
(και όλοι μας είμαστε και καλοί και κακοί),
ώστε όλοι μαζί ν᾽ ανεβούμε προς τον Θεό.
Εμείς θα σκαρφαλώσουμε λίγο κι Αυτός θα μάς ανεβάσει πολύ.
Η σωτηρία, ο παράδεισος, ο χριστιανισμός γενικά, δεν είναι υπόθεση ατομική, αλλά ομαδική.
Γι᾽ αυτό δεν είναι απλή «θρησκεία», αλλά «Εκκλησία», δηλαδή συνάντηση όλων των ανθρώπων.
Αυτή η συνάντηση μάς μεταμορφώνει
και μάς δίνει αυτό πού λέμε «χαρά Θεού».
Και αυτή η χαρά, που προεκτείνεται στην αιωνιότητα, είναι ο παράδεισος.
Σάββατο 6 Ιουνίου 2020
Ποιό είναι το όνομα Του Θεού ?
Στην Αγία Γραφή........( Στο Εβραϊκό κείμενο ):.......Στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο της Εξόδου ο Μωυσής ρώτησε τον Θεό "Όταν θα πάω στους Ισραηλίτες και θα τους πως ότι με έστειλε ο Θεός τών πατέρων μας και με ρωτήσουν: "Ποιό είναι το όνομά του;" τι θα τους πω;".....Στο ερώτημα αυτό για το όνομά του, ο Θεός είπε ....... "Είμαι αυτός που είμαι"..........Έπειτα είπε: " Έτσι να πεις στους γυούς Ισραήλ: Ο Είμαι (ΓΙΑΧΒΕ) με απέστειλε σ' εσάς"...........Και τελείωσε ως εξής: " Έτσι να πεις στους γιούς Ισραήλ: Ο ΕΙΜΑΙ, (γράφεται και προφέρεται: Γιαχβέ στα Εβραικά ), ο Θεός τών πατέρων μας... με απέστειλε σ' εσάς. Αυτό είναι το όνομά μου αιώνια, και αυτό το μνημόσυνό μου σε γενιές γενεών". (3/γ΄ 15)...........Οι Ιεχώβάδες οι οποίοι είναι Αίρεση.....το χρησιμοποιούν για να παραπλανούν τους Χριστιανούς........
Στην Παλαιά Διαθήκη ( στο Εβραικό κείμενο αναφέρονται πολλά ονόματα του Θεού ) ...... Ελοχίμ = Ο Θεός (πληθυντικός), Θεός Ισχυρός και Δημιουργός (Γέν. 1/α/1) · Eλ Ελιόν = Ο Θεός ο Ύψιστος (Γέν. 14/ιδ/18-20) · Ελ Ροΐ = Ο Θεός ο Βλέπων (Γέν. 16/ις/13-14) · Ελ Σαντάι = Ο Θεός ο Παντοδύναμος (Γέν. 17/ιζ/2-3) · Ελ Ολάμ = Ο Θεός ο Αιώνιος (Γέν. 21/κα/33) · Γιαχβέ Ιρέ = Γιαχβέ Προμηθευτής (Γέν. 22/κβ/11-14) · Αντονάι = Κύριος (Έξοδ. 4/δ/10-12) · Γιαχβέ Ραφά = Γιαχβέ Θεραπευτής (Έξοδ. 15/ιε/26) · Γιαχβέ Νισί = Γιαχβέ η Σημαία μου (Έξοδ. 17/ιζ/16) · Ελ Κανό = Ο Θεός ο Ζηλότυπος (Έξοδ. 20/κ/5) · Γιαχβέ Μεκοντισκεμ = Γιαχβέ Αγιαστής (Έξοδ. 31/λα/12) · Ελ Ραχούμ = Ο Θεός της Υπομονής (Δευτ. 4/δ/31). · Ελ Χανεεμάν = Ο Θεός ο Πιστός (Δευτ. 7/ζ/9) · Ελ Χαγκαντόλ = Ο Θεός ο Μέγας (ή ο Μέγιστος) (Δευτ. 10/ι/17) · Γιαχβέ Σαλόμ = Γιαχβέ Ειρηνευτής (Κριτ. 6/ς/22-24) · Ελ Ντεότ = Ο Θεός της Γνώσης (Α΄ Σαμ. 2/β/3) · Ελ Χανορά = Ο Θεός ο Φοβερός (Νεεμ. 9/θ/32). · Γιαχβέ Ραά = Γιαχβέ Ποιμένας (Ψαλμ. 23/λγ/1) · Ελ Έμετ = Ο Θεός ο Αληθινός (Ψαλμ. 31/λα/5). · Ελ Χαγιάι = Ο Θεός της Ζωής μου (Ψαλμ. 42/μβ/8) · Ελ Σαλί = Ο Θεός ο Βράχος μου (Ψαλμ. 42/μβ/9). · Γιαχβέ Σαβαώθ = Γιαχβέ Αρχιστράτηγος, Κύριος των Δυνάμεων (Ψαλμ. 46/μς/7) · Ελ Γισραέλ = Ο Θεός του Ισραήλ (Ψαλμ. 68/ξη/36) · Ελ Χασαμάγιμ = Ο Θεός των Ουρανών (Ψαλμ. 136/ρλς/26). · Ελ Χακαντός = Ο Θεός ο Άγιος (Ησ. 5/ε/16) · Ελ Γκιμπόρ = Ο Θεός ο Ισχυρός Πολεμιστής (Ησ. 9/θ/6). · Ελ Γιεσουατί = Ο Θεός της Σωτηρίας (Ησ. 12/ιβ/2) · Ελ Τσαντίκ = Ο Θεός ο Δίκαιος (Ησ. 45/με/21) · Γιαχβέ Τσιντκενού = Γιαχβέ Δικαιόνων (Ιερ. 23/κγ/5-6) · Ελ Χανούν = Ο Θεός ο Ελεήμων (Ιωνάς 4/δ/2) · Ελ Εχάντ = Ο Θεός ο Μόνος (Μαλ. 2/β/10).
Πιο σωστά θα ήταν αν λέγαμε ότι ο Θεός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ,
επειδή ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και δεν χρειάζεται να τον διακρίνουμε από άλλους ΨΕΥΔΕΙΣ ΘΕΟΥΣ.
Εξάλλου και το όνομα ΓΙΑΧΒΕ στην ουσία είναι μετοχή του ρήματος ΕΙΜΑΙ (ο ων, ο υπάρχων).
Δηλαδή ο Κύριος παρουσιάζει τον εαυτό Του απλώς ως το ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ ΟΝ – «Εγώ ειμί ο Ων […] ο Ων απέσταλκέν με» (Εξοδ. 3/γ/14). Για τούτο ακριβώς το λόγο, στην Καινή Διαθήκη, παρόλο που οι Απόστολοι έγραψαν σε λαούς γεμάτους ψευδείς "θεούς", δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν κάποιο από τα ΠΟΛΛΑ ονόματα που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη για τον Θεό. Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης παντού στα γραπτά τους χρησιμοποιούν την λέξη «Κύριος»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)