Επειδή πρέπει;
Ο Θεός έπλασε ελεύθερο τον άνθρωπο.
Δεν τον έπλασε για να του επιβάλλεται.
Τον έπλασε για να επιλέγει ελεύθερα ο ίδιος.
Πρώτος, ο Χριστός είπε στους μαθητές του «όποιος θέλει να με ακολουθήσει» (Μαρκ. 8,34).
Δεν πίεσε κανέναν με το ζόρι.
Σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου.
Αν λοιπόν, θέλει κάποιος, μόνο τότε ακολουθεί τον Χριστό, αν θέλει νηστεύει, αν θέλει προσεύχεται, αν θέλει εκκλησιάζεται.
Τα «πρέπει» δεν χωράνε στην αγάπη του Θεού.
Έτσι, η αρχή γίνεται από το «θέλω».
Θέλω να πάω στην εκκλησία, θέλω να προσευχηθώ κ.ο.κ.
Αν δεν γνωρίσει ο άνθρωπος το πρόσωπο του Χριστού, δεν υπάρχει λόγος ούτε να νηστέψει, ούτε να εκκλησιαστεί, πόσο δε μάλλον να πιστέψει στον Χριστό.
Κι ο Χριστός τι λέει;
Αυτό που είπε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ, «έλα και δες».
Τίποτε δεν γίνεται με το ζόρι στην εκκλησία.
Όπως τίποτε δεν γνωρίζεται με καταναγκαστικό τρόπο ή επειδή αποτελεί συνήθεια.
Αν δεν γνωρίσει κάποιος ποιος είναι ο Χριστός, τι είναι η εκκλησία, γιατί να πρέπει να πάει στην εκκλησία;
Αυτόν τον εκκλησιασμό, αυτή τη συνάντηση με άλλα λόγια, του λόγου του Χριστού με τον άνθρωπο, αυτόν τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί στον άνθρωπο το ελεύθερο και απροϋπόθετο κάλεσμα του Χριστού, είναι ένα «θέλω» και ποτέ ένα «πρέπει».
Μα, αν ο άνθρωπος δεν γνωρίσει τι σημαίνει εκκλησία, γιατί να πάει στην εκκλησία;
Έχω ισχυρή την αίσθηση, μα δυστυχώς αυτό έχει ήδη καταντήσει βεβαίωση, πως το εκκλησιαστικό γεγονός αναλώνεται πολλές φορές σε βαττολογίες, ευχετικά κηρύγματα, κληρικαλιστικές συμπεριφορές, εξουσιαστικές αυθεντίες, εν τέλει σε ανύπαρκτες ποιμαντικές παρουσίες, πολύ δε περισσότερο ευθυνόφοβες, άρα και ατσαλάκωτες.
Είναι καιρός για λόγο ουσίας και ύπαρξης.
Καιρός για ζωντανή συνάντηση με το πρόσωπο του Χριστού.
Καιρός να μιλήσει ο Χριστός και όχι η προσωπική εκτίμηση.
Καιρός για ζωντάνεμα του μυστηριακού βιώματος.
Καιρός για το ορθόδοξο ήθος της αγάπης, της ταπείνωσης, της διάκρισης, επουδενί της εμπάθειας, του μίσους, του φθόνου, της κακότητας.
Καιρός για εκκλησιασμό της ζωής, στο θάνατο του ανθρώπου. Καιρός για αποκάλυψη του μυστηρίου της εκκλησίας.
Καιρός για οριστική ρήξη με τον καθωσπρεπισμό.
Καιρός για την εμφάνιση του «θέλω» στη ζωή του ανθρώπου.
Καιρός λοιπόν «σήμερα να σκάψουμε και να βρούμε κάτω από τα χώματα την αληθινή Εκκλησία».
Αν ο άνθρωπος γνωρίσει αυτή την αληθινή εκκλησία, τότε σίγουρα θα θέλει.
Αν αυτό όμως δεν συμβεί, θα εξακολουθεί να πρέπει να θέλει. Καιρός λοιπόν του ποιήσαι.
«Να καταλάβουμε δηλαδή, την Εκκλησία Του» .
«Να γίνει Εκκλησία ακόμη και η μεταφυσική θεολογία μας να μάθει την Εκκλησία ως μόνη της πηγή και αποκλειστικό της κριτήριο, να (ξανα)γίνει ζωντανή και απρόβλεπτη, ταπεινή και πολυόμματος».
Το κτήριο, όπου τελείται η θεία Λειτουργία και οι άλλες χριστιανικές τελετές, ονομάζεται Ναός.
Επειδή όμως η Εκκλησία (οι χριστιανοί) συγκεντρώνεται στον Ναό, γι᾽ αυτό έχει καθιερωθεί, στην καθημερινή μας ομιλία, να λέμε «Εκκλησία» και να εννοούμε τον Ναό.
Εκκλησία είναι το σύνολο των χριστιανών όλου του κόσμου, μόνο που σ᾽ αυτό πρέπει να προσθέσουμε τους αγγέλους, τους αγίους, τις ψυχές των νεκρών (που είναι ζωντανές στον κόσμο που έχει ετοιμάσει ο Θεός γι᾽ αυτές) και τον Ίδιο τον Τριαδικό Θεό, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Η φράση «πάω στην εκκλησία» σημαίνει «πάω στη συνάντηση», πάω να συναντήσω τους άλλους, που είναι μαζεμένοι στο Ναό, για να λατρέψουμε τον Θεό όλοι μαζί.
Εκκλησία δεν είναι ο Ναός (το κτήριο), αλλά οι άνθρωποι πού είναι μέσα σ᾽ αυτόν.
Ένας άδειος ναός δεν είναι εκκλησία.
Πολλοί χριστιανοί μαζεμένοι οπουδήποτε, στο όνομα του Χριστού, π.χ. σ᾽ ένα δρόμο ή σ᾽ ένα χωράφι, είναι Εκκλησία και αγιάζουν τον δρόμο ή το χωράφι.
Ίσως λοιπόν τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι άγιοι διδάσκαλοι της χριστιανικής ζωής, παλαιοί και σύγχρονοι (και σήμερα υπάρχουν άγιοι), μάς συμβουλεύουν να πηγαίνουμε στην εκκλησία.
Εννοούν να πηγαίνουμε στη Θεία Λειτουργία και τις άλλες ιερές τελετές, όπου είναι συγκεντρωμένοι οι αδελφοί μας οι χριστιανοί, μαζί με τους αγγέλους, τους αγίους και τον Θεό.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ( ΣΤΟΝ ΝΑΟ ) ;
Αν εμείς αγαπάμε έναν άνθρωπο, τότε δεν επιδιώκουμε να συναντιόμαστε πιο συχνά μαζί του;
Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι οι ερωτευμένοι αποφεύγουν να συναντήση ο ένας τον άλλο;
Ναι, μπορείς να μιλήσεις κι από το τηλέφωνο, αλλά είναι καλύτερα να μιλάς προσωπικά.
Έτσι και ο άνθρωπος πού αγαπά τον Θεό, επιδιώκει να Τον συναντά…
Στην Εκκλησία (τη συνάντηση όλων μέσα στον Ναό) πάμε βέβαια και για να προσευχηθούμε, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Προσευχή μπορούμε (και είναι σωστό) να κάνουμε και στο σπίτι μας και στη δουλειά μας και στο ταξίδι μας και στο νοσοκομείο, ακόμη και στη φυλακή.
Στην Εκκλησία όμως συμβαίνουν κάποια γεγονότα, που δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν αλλού.
Ας τα δούμε:
1. Στην Εκκλησία γίνεται η θεία Λειτουργία και όλα τα Μυστήρια και οι ιερές τελετές του χριστιανισμού.
Εκεί θα πάμε για να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά και για να συμμετάσχουμε με την παρουσία μας και την προσευχή μας, όλοι μαζί, στις μεγάλες γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας – καθώς και στις χαρές και τις λύπες των συνανθρώπων μας: στο γάμο τους, τη βάπτιση του παιδιού τους, την κηδεία ή το μνημόσυνο για την αιώνια ανάπαυση της ψυχής.
Εκεί θα τελέσουμε κι εμείς τις αληθινές μεγάλες χαρές και λύπες της ζωής μας.
2. Στην Εκκλησία πηγαίνουμε για να συναντήσουμε τους αδελφούς μας (όλους τους ανθρώπους) και να περάσουμε μαζί τους την ώρα της Θ. Λειτουργίας.
Θα συναντήσουμε όχι μόνο τους «καλούς»,
αλλά και τους «κακούς» (μόνο ο Θεός ξέρει ποιός είναι στ᾽ αλήθεια καλός και κακός και γιατί έγινε έτσι),
εκείνους που αντιπαθούμε ή μάς αντιπαθούν,
εκείνους που μάς αδίκησαν και μάς εξαπάτησαν ή μάς πρόσβαλαν, αλλά κι εκείνους που πιθανόν αδικήσαμε και εξαπατήσαμε ή προσβάλαμε εμείς
(ναι, αδελφέ μου, δεν είσαι αναμάρτητος, κάποιον έχεις στενοχωρήσει κι εσύ, έστω και χωρίς να το θέλεις ή χωρίς να το ξέρεις).
Έτσι θα μάθουμε να συνυπάρχουμε με όλους αυτούς, να τους βλέπουμε δίπλα μας, να προσευχόμαστε γι᾽ αυτούς και να τους συγχωρούμε.
«Συγχωρώ» (από το σύν + χωρώ) σημαίνει «χωράω μαζί με τον άλλο στο ίδιο μέρος».
Αυτό το μέρος είναι η καρδιά μας (εκεί «βάζουμε» όποιον συγχωρούμε) και είναι απαραίτητο να συγχωρέσουμε εδώ, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε να συγχωρεθούμε κι εμείς στον παράδεισο
(αν νομίζουμε ότι «δεν υπάρχει παράδεισος» κι ότι ο Χριστός είπε ψέματα γι᾽ αυτόν ή έδωσε μόνο «παρηγοριά στους αδύναμους», τότε ας χαιρόμαστε μόνοι μας για τη «δικαιοσύνη» μας κι ας μισούμε ή ας περιφρονούμε τους «άλλους»,
τους «αμαρτωλούς» – έτσι θα καταλάβουμε σίγουρα, κλειδαμπαρώνοντας την καρδιά μας και μένοντας μόνοι, τι είναι στην πραγματικότητα η κόλαση).
Κάποιοι από μάς λένε: «Δεν πάω στην εκκλησία, γιατί εκεί θα δω ψεύτες, υποκριτές, απατεώνες και συμφεροντολόγους.
Τι να κάνω, να πάω, για να σκανδαλιστώ;
Πάω λοιπόν την Κυριακή το πρωί στο κυνήγι ή στο ψάρεμα ή ακόμη και στη δουλειά μου, αλλά, επειδή είμαι και πιστός, μπαίνω σε κανένα ξωκκλήσι και κάνω τον σταυρό μου και προσκυνώ τις εικόνες των αγίων».
Δηλαδή, αδελφέ μου, μόνο με αγίους μπορείς να κάνεις παρέα;
Δεν είμαστε κατάλληλοι για σένα εμείς οι αμαρτωλοί;
Κρίμα, γιατί έτσι αποκόπτεις τον εαυτό σου από τη συντροφιά μας…
Μα ακριβώς γι᾽ αυτό είσαι καλεσμένος να έρθεις στο Ναό Κυριακή πρωί, όταν γίνεται Θ. Λειτουργία, για να δεις όλους εκείνους που δεν θέλεις να βλέπεις και, μέσα στην ιερότητα της Θείας Λειτουργίας, να μάθεις να τους συγχωρείς.
Και, αν βλέπεις «παρατράγουδα» ανάμεσα μας, κουτσομπολιά, υποκρισία, επίδειξη, προσευχήσου, σε παρακαλώ, στον Θεό εσύ και για μάς, για να μάς συγχωρέσει και να μάς καθοδηγήσει.
Άναψε ένα κεράκι και για μάς.
Σ᾽ ευχαριστούμε.
Και φυσικά, σε συγχωρούμε.
3. Ερχόμενος στην Εκκλησία, ενώνεσαι με όλους τους χριστιανούς όλης της γης και του ουρανού.
Πόσες Λειτουργίες γίνονται σε όλο τον κόσμο κάθε Κυριακή πρωί;
Απάντηση: μία Λειτουργία, παγκόσμια, η οποία όμως γίνεται συγχρόνως σε πολλούς τόπους.
Μία είναι η θεία Μετάληψη, ένας ο Θεός, ένα το σώμα των χριστιανών, που συγκεντρώνεται την ίδια ώρα σε όλο τον πλανήτη, προστίθενται σ᾽ αυτούς οι άγγελοι, οι άγιοι και όλες οι ψυχές, και «εκτοξεύουν» αυτή τη σπουδαία παγκόσμια προσευχή προς τον Θεό.
Δεν καταλαβαίνεις τα λόγια της λειτουργίας, επειδή «είναι στ᾽ αρχαία»;
(Καταλαβαίνεις όμως τουλάχιστον το «Κύριε, ελέησον»).
Μπορείς να πάρεις μια μετάφραση και να τη διαβάσεις.
Όμως σίγουρα μπορείς ν᾽ ανοίξεις την καρδιά σου και να μπεις μέσα σ᾽ αυτή τη μεγάλη συντροφιά, με τους καλούς και τους κακούς
(και όλοι μας είμαστε και καλοί και κακοί),
ώστε όλοι μαζί ν᾽ ανεβούμε προς τον Θεό.
Εμείς θα σκαρφαλώσουμε λίγο κι Αυτός θα μάς ανεβάσει πολύ.
Η σωτηρία, ο παράδεισος, ο χριστιανισμός γενικά, δεν είναι υπόθεση ατομική, αλλά ομαδική.
Γι᾽ αυτό δεν είναι απλή «θρησκεία», αλλά «Εκκλησία», δηλαδή συνάντηση όλων των ανθρώπων.
Αυτή η συνάντηση μάς μεταμορφώνει
και μάς δίνει αυτό πού λέμε «χαρά Θεού».
Και αυτή η χαρά, που προεκτείνεται στην αιωνιότητα, είναι ο παράδεισος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου