Η ζωή είναι ένα άθροισμα ημερών.
Εάν χάνεις το σήμερα, έχασες την ζωή.
Και είναι κρίμα να χάνεις το σήμερα, βυθισμένος μέσα στις έννοιες, στα προγράμματα, στις σκέψεις, στους φόβους, για ένα αύριο, που μπορεί και να μην έλθει ποτέ.
Από το άλλο μέρος, αν σκεφθούμε αυτό που λέει η Γραφή : «Από την ημέρα που θ’ αμαρτήσεις εξάπαντος θα πεθάνεις».
Και ότι, «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος»,
τελικά η ζωή, λόγω του ότι όλοι αμαρτάνομε, είναι παράταση, χάρη σε μελλοθανάτους,
αναστολή εκτέλεσης τους.
Και δεν δίνεται τούτη η παράταση για να σπουδάσουν,
να παντρευτούν,
να φτιάξουν σπίτια κ.λ.π.
αλλά μήπως μετανοήσουν και σωθούν.
Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό σύμφωνα με την Γραφή, Θάνατος και Ζωή, είναι ο αναπόφευκτος στόχος, στον οποίον ωθείται ο άνθρωπος εσωτερικά, όταν οδηγείται από την σάρκα, ή από το πνεύμα, αντίστοιχα.
Αυτές οι δύο δυνάμεις ελκύουν συνεχώς, και δεν αφήνουν τον άνθρωπο να ησυχάσει, μέχρις ότου τον οδηγήσουν στο προδιαγεγραμμένο για την κάθε μία τέρμα.
Ζωή, είναι κάτι περισσότερο από την ύπαρξη.
Η πέτρα ήλθε στην ύπαρξη αλλά δεν απολαμβάνει ζωή.
Ζωή είναι η ύπαρξη εμποτισμένη με δύναμη, η ύπαρξη στην τέλεια κατάσταση της ομαλής προόδου προς προορισμό που της έχει ορισθεί απ’ τον Θεό.
Ζωή, στην αληθινή της έννοια για τον άνθρωπο, (και γενικά για όλα τα ηθικά όντα), είναι μια ύπαρξη πλήρως ικανοποιημένη, στην οποία όλες οι δυνάμεις, όλα τα χαρίσματα, βρίσκουν την πλήρη τους άσκηση και την αληθινή τους ενασχόληση.
Το πνεύμα του ανθρώπου, καθώς γίνεται η κατοικία και το όργανο του Αγίου Πνεύματος, πραγματοποιεί αυτή την ζωή με μια αύξουσα τελειότητα, που καταλήγει σε αιώνια ζωή.
Η ειρήνη είναι το εσωτερικό αίσθημα γαλήνης που συνοδεύει μια τέτοια ύπαρξη, και αποκαλύπτεται με την απουσία κάθε φόβου αναφορικά με τον θάνατο και την κρίση.
Εκτός της αγιότητας, η δόξα, η άφθαρτη ευτυχία, η εσωτερική πληρότητα, η συνεχής ανανέωση, η τέλεια ζωτικότητα είναι στοιχεία τούτης της ζωής.
Ο Κύριος το προσδιόρισε κάπως έτσι: «Εγώ ήλθον δια να έχωσι (τα πρόβατα τα δικά μου) ζωήν,
και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία» (Ιωάννης Ι10).
Και πράγματι, είναι αδύνατον για έναν που είναι υιός του Θεού, της πηγής της ζωής, να μην ζει ..
Η κοινωνία με τον Θεό, την πηγή της ζωής, να τι είναι ζωή.
Και τούτο επιτυγχάνεται δι’ υπακοής στον νόμο Του.
Γι’ αυτό μας λέγει στο Λευιτικό ΙΗ5: «Θέλετε φυλάττει λοιπόν τα προστάγματα μου, και τας κρίσεις μου & τα οποία κάμνων ο άνθρωπος, θέλει ζήσει δι’ αυτών».
Στο Αποκάλυψη Β7 θα μας πει: «Εις τον νικώντα, θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού».
.
Η αληθινή, λοιπόν, ζωή είναι αυτή που μεταδίδει το Πνεύμα, η πνευματική ζωή, που συνεχώς ανανεώνει τον εαυτόν της, και έτσι είναι αιώνια.
Τούτη την γεύονται όσοι ανήκουν στην δεύτερη ανθρωπότητα, σ’ αυτήν που γενάρχης της είναι ο Λόγος.
Για να βρεθείς εδώ χρειάζεται ένα καινούργιο ξεκίνημα εξ αρχής, όπως το μωρό όταν εμφανίζεται στον κόσμο, χρειάζεσαι μια νέα γέννηση.
Και η ομορφιά τούτης της δεύτερης γέννησης είναι ότι είναι απαλλαγμένη από υλικά στοιχεία, απ’ την σάρκα.
Δεν είναι καρπός σαρκικής επιθυμίας, δεν μεσολαβεί άνδρας ή γυναίκα, ανθρωπίνη θέληση.
Είναι μόνον εκ Θεού.
Και τι θαυμαστό!
Όπως την πρώτη, την φυσική γέννηση, κληρονομείς την φύση του σαρκικού σου πατέρα, έτσι και σε τούτη την δεύτερη γέννηση, κληρονομείς την φύση του Θεού που στην δίνει, γίνεσαι «κοινωνός Θείας φύσης» .
Σύμφωνα με τα λόγια που είπε ο Κύριος στην Σαμαρείτισσα, για να έχεις ζωή αιώνια, που είναι, όπως είπαμε, η κατάληξη της πνευματικής ζωής, πρέπει να πιείς από το ζωντανό νερό που ο Ίδιος δίνει.
Μεταφορικά, το ζωντανό νερό, (που κυριολεκτικά σημαίνει το τρεχούμενο νερό), είναι μια ευλογία, που έχει την ιδιότητα ν’ αναπαράγει αδιάκοπα τον εαυτόν της, σαν μια πηγή που αναβλύζει.
Μέσα στην αιώνια ζωή περιλαμβάνονται, η σωτηρία, η πλήρη ικανοποίηση όλων των αναγκών της καρδιάς, και η κατοχή όλων των ιερών ευλογιών στις οποίες είναι επιδεκτική η ανθρώπινη ψυχή.
Και τούτη η κατάσταση της πληρότητας της ψυχής, μπορεί να είναι μόνον το αποτέλεσμα της ενοίκησης του Ιδίου του Ιησού στην καρδιά, μέσω του Λόγου Του, καθώς Τον κάνει εσωτερικά ζωντανό το Άγιο Πνεύμα.
Το στάσιμο νερό του πηγαδιού, τότε με την Σαμαρείτισσα είναι το σύμβολο όλων των γηίνων ικανοποιήσεων, μετά το πιόσιμο του οποίου η επιθυμία επανεμφανίζεται σε λίγο στην ψυχή, και την ξαναβάζει σε εξάρτηση από εξωτερικά αντικείμενα για την ικανοποίηση της.
Εάν χάνεις το σήμερα, έχασες την ζωή.
Και είναι κρίμα να χάνεις το σήμερα, βυθισμένος μέσα στις έννοιες, στα προγράμματα, στις σκέψεις, στους φόβους, για ένα αύριο, που μπορεί και να μην έλθει ποτέ.
Από το άλλο μέρος, αν σκεφθούμε αυτό που λέει η Γραφή : «Από την ημέρα που θ’ αμαρτήσεις εξάπαντος θα πεθάνεις».
Και ότι, «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος»,
τελικά η ζωή, λόγω του ότι όλοι αμαρτάνομε, είναι παράταση, χάρη σε μελλοθανάτους,
αναστολή εκτέλεσης τους.
Και δεν δίνεται τούτη η παράταση για να σπουδάσουν,
να παντρευτούν,
να φτιάξουν σπίτια κ.λ.π.
αλλά μήπως μετανοήσουν και σωθούν.
Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό σύμφωνα με την Γραφή, Θάνατος και Ζωή, είναι ο αναπόφευκτος στόχος, στον οποίον ωθείται ο άνθρωπος εσωτερικά, όταν οδηγείται από την σάρκα, ή από το πνεύμα, αντίστοιχα.
Αυτές οι δύο δυνάμεις ελκύουν συνεχώς, και δεν αφήνουν τον άνθρωπο να ησυχάσει, μέχρις ότου τον οδηγήσουν στο προδιαγεγραμμένο για την κάθε μία τέρμα.
Ζωή, είναι κάτι περισσότερο από την ύπαρξη.
Η πέτρα ήλθε στην ύπαρξη αλλά δεν απολαμβάνει ζωή.
Ζωή είναι η ύπαρξη εμποτισμένη με δύναμη, η ύπαρξη στην τέλεια κατάσταση της ομαλής προόδου προς προορισμό που της έχει ορισθεί απ’ τον Θεό.
Ζωή, στην αληθινή της έννοια για τον άνθρωπο, (και γενικά για όλα τα ηθικά όντα), είναι μια ύπαρξη πλήρως ικανοποιημένη, στην οποία όλες οι δυνάμεις, όλα τα χαρίσματα, βρίσκουν την πλήρη τους άσκηση και την αληθινή τους ενασχόληση.
Το πνεύμα του ανθρώπου, καθώς γίνεται η κατοικία και το όργανο του Αγίου Πνεύματος, πραγματοποιεί αυτή την ζωή με μια αύξουσα τελειότητα, που καταλήγει σε αιώνια ζωή.
Η ειρήνη είναι το εσωτερικό αίσθημα γαλήνης που συνοδεύει μια τέτοια ύπαρξη, και αποκαλύπτεται με την απουσία κάθε φόβου αναφορικά με τον θάνατο και την κρίση.
Εκτός της αγιότητας, η δόξα, η άφθαρτη ευτυχία, η εσωτερική πληρότητα, η συνεχής ανανέωση, η τέλεια ζωτικότητα είναι στοιχεία τούτης της ζωής.
Ο Κύριος το προσδιόρισε κάπως έτσι: «Εγώ ήλθον δια να έχωσι (τα πρόβατα τα δικά μου) ζωήν,
και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία» (Ιωάννης Ι10).
Και πράγματι, είναι αδύνατον για έναν που είναι υιός του Θεού, της πηγής της ζωής, να μην ζει ..
Η κοινωνία με τον Θεό, την πηγή της ζωής, να τι είναι ζωή.
Και τούτο επιτυγχάνεται δι’ υπακοής στον νόμο Του.
Γι’ αυτό μας λέγει στο Λευιτικό ΙΗ5: «Θέλετε φυλάττει λοιπόν τα προστάγματα μου, και τας κρίσεις μου & τα οποία κάμνων ο άνθρωπος, θέλει ζήσει δι’ αυτών».
Στο Αποκάλυψη Β7 θα μας πει: «Εις τον νικώντα, θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού».
.
Η αληθινή, λοιπόν, ζωή είναι αυτή που μεταδίδει το Πνεύμα, η πνευματική ζωή, που συνεχώς ανανεώνει τον εαυτόν της, και έτσι είναι αιώνια.
Τούτη την γεύονται όσοι ανήκουν στην δεύτερη ανθρωπότητα, σ’ αυτήν που γενάρχης της είναι ο Λόγος.
Για να βρεθείς εδώ χρειάζεται ένα καινούργιο ξεκίνημα εξ αρχής, όπως το μωρό όταν εμφανίζεται στον κόσμο, χρειάζεσαι μια νέα γέννηση.
Και η ομορφιά τούτης της δεύτερης γέννησης είναι ότι είναι απαλλαγμένη από υλικά στοιχεία, απ’ την σάρκα.
Δεν είναι καρπός σαρκικής επιθυμίας, δεν μεσολαβεί άνδρας ή γυναίκα, ανθρωπίνη θέληση.
Είναι μόνον εκ Θεού.
Και τι θαυμαστό!
Όπως την πρώτη, την φυσική γέννηση, κληρονομείς την φύση του σαρκικού σου πατέρα, έτσι και σε τούτη την δεύτερη γέννηση, κληρονομείς την φύση του Θεού που στην δίνει, γίνεσαι «κοινωνός Θείας φύσης» .
Σύμφωνα με τα λόγια που είπε ο Κύριος στην Σαμαρείτισσα, για να έχεις ζωή αιώνια, που είναι, όπως είπαμε, η κατάληξη της πνευματικής ζωής, πρέπει να πιείς από το ζωντανό νερό που ο Ίδιος δίνει.
Μεταφορικά, το ζωντανό νερό, (που κυριολεκτικά σημαίνει το τρεχούμενο νερό), είναι μια ευλογία, που έχει την ιδιότητα ν’ αναπαράγει αδιάκοπα τον εαυτόν της, σαν μια πηγή που αναβλύζει.
Μέσα στην αιώνια ζωή περιλαμβάνονται, η σωτηρία, η πλήρη ικανοποίηση όλων των αναγκών της καρδιάς, και η κατοχή όλων των ιερών ευλογιών στις οποίες είναι επιδεκτική η ανθρώπινη ψυχή.
Και τούτη η κατάσταση της πληρότητας της ψυχής, μπορεί να είναι μόνον το αποτέλεσμα της ενοίκησης του Ιδίου του Ιησού στην καρδιά, μέσω του Λόγου Του, καθώς Τον κάνει εσωτερικά ζωντανό το Άγιο Πνεύμα.
Το στάσιμο νερό του πηγαδιού, τότε με την Σαμαρείτισσα είναι το σύμβολο όλων των γηίνων ικανοποιήσεων, μετά το πιόσιμο του οποίου η επιθυμία επανεμφανίζεται σε λίγο στην ψυχή, και την ξαναβάζει σε εξάρτηση από εξωτερικά αντικείμενα για την ικανοποίηση της.
