Ο άνθρωπος πού Αγαπά τον Θεό, Επιδιώκει να Τον Συναντά…
Αν εμείς αγαπάμε έναν άνθρωπο, τότε δεν επιδιώκουμε να συναντιόμαστε πιο συχνά μαζί του;
Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι οι ερωτευμένοι αποφεύγουν να συναντήση ο ένας τον άλλο;
Ναι, μπορείς να μιλήσεις κι από το τηλέφωνο, αλλά είναι καλύτερα να μιλάς προσωπικά.
Έτσι και ο άνθρωπος πού αγαπά τον Θεό, επιδιώκει να Τον συναντά…
Αφού, στο ναό του Θεού είναι συνεχώς στραμμένα τα μάτια του Κυρίου.
Εδώ Εκείνος μας ξαναγεννά μέσα από το βάπτισμα.
Γι’ αυτό η εκκλησία είναι η μικρή ουράνια πατρίδα μας.
Εδώ ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες μας στο μυστήριο της Εξομολογήσεως.
Εδώ δίνει τον Εαυτό Του σέ μας μέσα από την Θεία Κοινωνία.
Είναι δυνατόν κάπου άλλου να μπορείτε να βρείτε αυτές τις πηγές της αιώνιας ζωής;
Στο ναό, ο Κύριος, όχι μόνο μας προστατεύει και μας δίνει δύναμη, αλλά και μας διδάσκει επίσης.
Αφού όλη η λειτουργία είναι ένα πραγματικό σχολείο της αγάπης του Θεού…
Επειδή ο θεός είναι η αγάπη και η πηγή της αγάπης και όποιος μένει εις αυτήν την αγάπη και την ασκεί διά των έργων, μένει εν τω Θεώ και ο Θεός μένει εν αύτώ», σύμφωνα με τα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη
(Α’ Ίω. 4, 16),
και το να εισέλθεις σέ επικοινωνία μαζί Του είναι δυνατόν μόνο μέσα από την αγάπη….
Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, του οποίου μέλη είμαστε όλοι οι βαπτισμένοι χριστιανοί.
Όταν, λοιπόν, πηγαίνουμε στην Εκκλησία όπου τελείται το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, αποκαλύπτουμε την ενότητά μας μέσα από την αγάπη μας προς το Θεό και τον πλησίον μας, πραγματοποιούμε την καινούργια κοινωνία του Χριστού, γινόμαστε όλοι ένα σώμα «εν Χριστώ».
Στην Εκκλησία οι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι αφήνουμε μακριά τις διαφορές μας και ζούμε μέσα στη χαρά της αγάπης του Χριστού, τρώγοντας το Σώμα και πίνοντας το Αίμα Του.
Και όπως, για να γίνει το πρόσφορο της Θ. Ευχαριστίας, δηλαδή το Σώμα του Χριστού, ενώθηκαν και αλέστηκαν πολλοί σπόροι του σιταριού μαζί, έτσι και μέσα στην Εκκλησία οι πολλοί γινόμαστε ένα σώμα, κοινωνώντας από το κοινό Ποτήριο.
Έτσι, αγιάζεται ο κόσμος και η ζωή μας και όλοι μαζί, ως ενότητα, «ταξιδεύουμε» προς το Θεό, εκεί που βρίσκεται η αληθινή ζωή.
Νομίζω ότι είναι σημαντικό να εννοούμε το βάθος του ‘γιατί εκκλησιαζόμαστε’.
Δεν μαζευόμαστε στο ναό με στόχο να προσευχηθούμε.
Αυτό μπορεί να γίνει στο σπίτι ήσυχα, σύμφωνα και με το λόγο του Κυρίου «Εσύ, όταν προσεύχεσαι, πήγαινε στο πιο απόμερο δωμάτιο του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου και προσευχήσου εκεί κρυφά στον Πατέρα σου, κι ο Πατέρας σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις, θα σε ανταμείψει φανερά» (Ματθ. 6,6).
Ούτε ακόμα εκκλησιαζόμαστε ‘για να νιώσουμε ωραία’ μέσα στο κατάλληλο εκκλησιαστικό περιβάλλον.
Ο κυριότερος λόγος είναι να δώσουμε το παρόν μας στη σύναξη. Μ’ αυτό δείχνουμε έμπρακτα ότι ανήκουμε στην Εκκλησία του Χριστού,
είμαστε γεννημένοι δια του βαπτίσματος στην οικογένεια του Ουράνιου Πατέρα μας,
γι’ αυτό και μπορούμε να καθίσουμε στο Πατρικό τραπέζι τρώγοντας και πίνοντας το σώμα και το αίμα του Θεανθρώπου,
ώστε να γίνουμε «σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού».
Γι’ αυτό και προηγουμένως θα ομολογήσουμε σε τι πιστεύουμε, με το Σύμβολο της πίστεως, που’ ναι όχι η ατομική πίστη αλλά η πίστη της Εκκλησίας.
Ξέρουμε όλοι μας πως δεν νιώθουμε πάντα την ένταση της Χάριτος
ούτε αναχωρούμε πάντα από το ναό μεταμορφωμένοι και αλλοιωμένοι.
Αλλά αυτά, ως δώρα Θεού, δεν εξαρτώνται από τη δική μας προσπάθεια.
Η δική μας κατάθεση, η δική μας συμβολή, για να έλθει η Χάρη του Θεού,
συνιστάται στην ορθή πίστη και στον καθημερινό αγώνα για τήρηση των εντολών του Χριστού.
Το πρώτο το κατέχει η Εκκλησία, το δεύτερο εξαρτάται από μας.
Μπορεί η κάθε Κυριακή να γίνει, με αφετηρία τη Θεία Λειτουργία, μια νέα μέρα,
του Κυρίου και δική μας,
καθώς θ’ αρχίσει από το μεγάλο μυστήριο της θυσίας Του
και μείς θα γευόμαστε την αγάπη Του,
την ευλογία της ενότητάς μας μ’ Εκείνο,
με τους απ’ αιώνος Αγίους Του,
και με τους αδελφούς μας σήμερα.
Γιατί η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου.
Η ημέρα του φωτός. Η μία των Σαββάτων. Η πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Η γιορτή της Αναστάσεως.
Κάθε Κυριακή η Εκκλησία μας ντύνεται τα αναστάσιμα ενδύματά της, ψάλλει τους αναστάσιμους ύμνους, θυμάται και γιορτάζει το συγκλονιστικό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, που συνέτριψε τον θάνατο και χάρισε σ’ όλο τον κόσμο τη ζωή, την αιώνια και αληθινή.
Γι’ αυτό και οι πιστοί Χριστιανοί, όπως όλο το χρόνο περιμένουμε το Πάσχα, έτσι όλη την εβδομάδα περιμένουμε την Κυριακή.
Η Κυριακή νοηματίζει τη ζωή μας, γιατί τη Κυριακή νικιέται ο θάνατος.
Η Κυριακή μας κρατάει στη ζωή!
Χρειάζεται να ζήσουμε σωστά το πρωί της Κυριακής από τις πρώτες του στιγμές.
Πρώτα-πρώτα το πρωί της Κυριακής πρέπει να αρχίζει νωρίς για τον πιστό Χριστιανό.
Πολλοί, επειδή η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, βρίσκουν την ευκαιρία να ξεκουραστούν περισσότερο.
Όλη την εβδομάδα, λένε, σηκωνόμαστε νωρίς για να προλάβουμε τις δουλειές μας.
Μία Κυριακή μας μένει.
Ευκαιρία για ξεκούραση.
Εμείς όμως διαφορετικά θα σκεφτούμε.
Αφού όλη την εβδομάδα σηκωνόμαστε νωρίς για τις εφήμερες υποθέσεις μας, δεν θα σηκωθούμε την Κυριακή, κατά την οποία με περισσότερη επιμέλεια έχουμε να εργασθούμε το πιο σπουδαίο έργο μας, τη σωτηρία της ψυχής μας;
Ας κατακλιθούμε έγκαιρα το Σάββατο το βράδυ, ώστε και το σώμα να αναπαυθεί επαρκώς.
Ας συμπληρώσουμε την ξεκούραση κάποιες άλλες ώρες κατά τη διάρκεια της Κυριακής.
Όχι όμως το πρωί, τότε που η Εκκλησία μας καλεί να λατρεύσουμε τον Θεό και να γευθούμε το πολυτιμότατο δώρο της σωτηρίας μας.
Ο καθένας ας κάνει σύμφωνα με τις δυνάμεις του και τις υποχρεώσεις του.
Δεν είναι το ίδιο για ένα νέο υγιή, που δεν έχει υποχρεώσεις, και για μία μητέρα πολύτεκνη, που πρέπει να σηκώσει και να ετοιμάσει τα μικρά της.
Όλοι όμως όσο πιο νωρίς μπορούμε, και πάντοτε με την ψυχή μας πρόθυμη.
Αυτό είναι το βασικό.
Όχι από υποχρέωση ή απλώς για την τυπική εκπλήρωση ενός βασικού θρησκευτικού καθήκοντος.
Δεν είναι ο εκκλησιασμός της Κυριακής απλώς ένα καθήκον, που η παράλειψή του επιβαρύνει με κάποιες ευθύνες.
Είναι πρωτίστως ανάγκη της ψυχής,
που η μη ικανοποίησή της μας στερεί τη χάρη του Θεού και τη χαρά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου