ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ..................... ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΟΥ.

Δεν μπορεί το κτιστό να αποδείξει το άκτιστο, διότι πολύ απλά το κτιστό δεν θα ήταν κτιστό και το άκτιστο δεν θα ήταν άκτιστο.
Το κτιστό μόνο κτιστές καταστάσεις μπορεί να αποδείξει αλλιώς δεν θα υπήρχε αυτή η διάκριση των ουσιών αιτίας και αποτελέσματος.
Ο Θεός δεν έχει λογική απόδειξη για τους εξής λόγους :
Aπλά γιατί δεν την χρειάζεται.
Δεν ενδιαφέρει τον Θεό αν μπορεί το δημιούργημα του να αποδείξει την ύπαρξή του με κιμωλία στον πίνακα ή σε χημικό εργαστήριο.
Ο Θεός ως κίνηση έρωτος αγαπά και δίνεται ολοκληρωτικά στο δημιούργημα του.

«Επιθυμία» του Θεού είναι να ενωθεί το δημιούργημα μαζί του και αυτή η ένωση που περνά μέσα από προσωπική σχέση δεν αφορά μόνο το νου αλλά ολοκληρωτικά όλον τον άνθρωπο.
Δεν μπορούμε να αποδείξουμε την ανυπαρξία του Θεού, άρα δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός δεν υπάρχει διότι θα έπρεπε να αποδείξουμε την ανυπαρξία του.
Το αποτέλεσμα ότι δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει Θεός μας δίνει την απόδειξη της ύπαρξης του.
Μιλώντας για την Αγάπη : Τι αγάπη θα ήταν αυτή αν μπορούσαμε να την αποδείξουμε ή να την κλείσουμε σε μπουκαλάκια εργαστηρίου;
Θα ήταν κάτι τραγικό . . .
Κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η αγάπη δεν υπάρχει και όμως κάποιος άλλος θα έλεγε: «Πώς δεν υπάρχει, αφού την νιώθω, με συγκλονίζει, είναι βιωματικό γεγονός».
Έτσι είναι και ο Θεός βιωματικό γεγονός και προσωπική σχέση και γι' αυτή τη σχέση και τη θυσία και τη μετοχή έχουμε την ενσάρκωση.
Η ύπαρξη του κόσμου είναι απόδειξη και μαρτυρία, που βεβαιώνει και διαλαλεί την ύπαρξη του Θεού.
Για τον καθαρό στην καρδιά, για τον δίκαιο και ευσυνείδητο άνθρωπο ο Θεός είναι χειροπιαστή πραγματικότητα.
Μόνο «ἄφρων εἶπεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός»
(Ψαλμ. ιγ΄ 1).