Ο πιο σκληρός αγώνας που μπορεί να κάνει κανείς, είναι ο αγώνας εναντίον του εαυτού του.

Τι θα κερδίσουμε με τις συνεχείς συζητήσεις γύρω από βαθιά και δυσνόητα ζητήματα, για την άγνοια των όποιων δεν πρόκειται να μας ελέγξει ο Θεός κατά την ήμερα της κρίσης.
Είναι πολύ ανόητο να παραβλέπουμε όσα πράγματι μας ωφελούν και τα έχουμε μεγάλη ανάγκη, και να ασχολούμαστε με πράγματα που κινούν απλώς την περιέργεια και στο τέλος μας βλάπτουν.
Έχουμε μάτια και όμως δεν βλέπουμε.

Γιατί μας ενδιαφέρουν οι συζητήσεις γύρω από τα γένη και τα είδη;

Όταν μέσα στην ψυχή μας ακούγεται η φωνή του αιωνίου λόγου, οι πολλές συζητήσεις είναι άχρηστες. 
Όλα προέρχονται από αυτόν τον λόγο. 
Σ’ αυτόν ανήκουν τα πάντα. 
Αυτός είναι των όλων η αρχή.

Είναι αδύνατον να κρίνει κανείς και να καταλάβει σωστά, χωρίς τον λόγο του Θεού.

Εκείνος που στη ζωή του έχει μοναδικό σκοπό, να αναθέτει τα πάντα στην αιώνια αρχή, να βλέπει τα πάντα «εν Χριστώ» και να ζητά στην πορεία του, το Φως το αληθινό, δεν θα κλονιστεί ποτέ και η καρδιά του θα είναι ειρηνική και γαλήνια.

Ω Θεέ μου, που είσαι η αλήθεια, κάνε να ενωθώ μαζί Σου με τον σύνδεσμο της αιώνιας αγάπης.

Με την περισυλλογή και τον σκληρό αγώνα κατά του εαυτού μας, θα κατακτήσουμε τα ύψη της αρετής.

Όσο πιο πολύ περισυλλέγεται ο άνθρωπος στον εαυτό του και επηρεάζεται λιγότερο από τα κοσμικά πράγματα, τόσο ευκολότερα ανυψώνεται και επεκτείνεται το πνεύμα του, γιατί το πλημμυρίζει ο θείος φωτισμός.

Και οι βαρύτερες ακόμη βιοτικές ασχολίες που κάμπτουν και καταπονούν το σώμα, είναι ανίσχυρες να αποτρέψουν την καθαρή και απλή ψυχή του ανθρώπου από τη σταθερή εκτέλεση του καλού. 
Όλα τα κάνει προς δόξαν Θεού. 
Πάντοτε διατηρεί τη γαλήνη της. 
Τίποτε δεν επιδιώκει για την ικανοποίηση του εγωισμού της.

Ο άνθρωπος εκείνος που είναι αληθινά ευσεβής και καλός, τακτοποιεί πρώτα μέσα στη συνείδησή του τα καθήκοντά του προς τους συνανθρώπους του και ύστερα τα εκτελεί όπως τον οδηγεί η σωστή και φωτισμένη κρίση του και όχι ταπεινές ροπές.

Ας μη νομίσει κανείς ότι αυτή η προσπάθεια είναι εύκολη. 
Ο πιο σκληρός αγώνας που μπορεί να κάνει κανείς, είναι ο αγώνας εναντίον του εαυτού του.

Η μοναδική μας λοιπόν φροντίδα, πρέπει να είναι αυτή: Ο αγώνας εναντίον του εαυτού μας. 
Η απόκτηση διαρκώς και μεγαλύτερης αυτοκυριαρχίας. 
Η συνεχής πρόοδος στην αρετή.

Αξία στα μάτια του Θεού έχει η υπακοή και η άγια ζωή, όχι οι πολλές γνώσεις και η επιστημονική σοφία.

Σ’ αυτή βέβαια τη ζωή, είναι αδύνατη η απόλυτη τελειότητα, και η ολοκάθαρη ενατένιση της αλήθειας.

Γι’ αυτό, η πιο σίγουρη και ασφαλής οδός προς τον Θεό, είναι η ταπεινή ιδέα για τον εαυτό μας και όχι οι πολυδαίδαλες επιστημονικές έρευνες.

Όχι βέβαια ότι είναι άχρηστη και αξιοκατάκριτη η επιστήμη και η μελέτη των διαφόρων πραγμάτων και φαινομένων. 
Πάνω όμως απ’ αυτά πρέπει να βάζεις την καθαρή συνείδηση και την άγια ζωή.

Επειδή δε οι πολλοί, προσπαθούν μάλλον να πλουτίσουν τις γνώσεις τους παρά να ζουν με ευσέβεια και αρετή, γι’ αυτό η εργασία τους τούς δίνει μόνο λίγους καρπούς.

Αν όλος ο κόσμος έδειχνε τόσο ζήλο για να ξεριζώσει τα ελαττώματα και τις κακίες του και να καλλιεργήσει την αρετή, όσο δείχνει για τις μάταιες κοσμικές επιδείξεις και φροντίδες, δεν θα βλέπαμε καθημερινά τόσα σκάνδαλα και τόση χαλάρωση ανάμεσα στους ανθρώπους.

Τη φοβερή μέρα της κρίσης δεν θα μας ρωτήσει ο Θεός τι διαβάσαμε, αλλά τι κάναμε. 
Δεν θα λάβει υπ’ όψη Του αν μιλούσαμε εύγλωττα και ελκυστικά, αλλά αν ζήσαμε σύμφωνα με το λόγο Του.

Μπορείς να μου πεις που είναι όλοι εκείνοι οι σοφοί διδάσκαλοι που είχες γνωρίσει και τόσο θαύμαζες όταν ζούσαν;

Τώρα, άλλοι κατέλαβαν τις θέσεις τους και ο πολύς κόσμος δεν τους θυμάται καν. 
Όταν ζούσαν προκαλούσαν εντύπωση ποιος όμως τώρα μιλά πλέον γι’ αυτούς;

Μεγάλος αληθινά, είναι αυτός που εκτελεί πιστά το θέλημα του Θεού.

Ώ! πόσο σύντομα περνά και χάνεται η δόξα αυτού του μάταιου κόσμου!

Πόσοι αυτοκαταστρέφονται παραμελώντας την υπηρεσία του Θεού για να αφοσιωθούν στη μάταιη επιστήμη τους.

Παραμερίζουν την ταπείνωση και τούς αρέσει να τους ονομάζουν μεγάλους για να βυθίζονται έτσι και να χάνονται μέσα στην φαντασιοπληξία του αυτοθαυμασμού τους.

Και όμως! Μεγάλος αληθινά είναι εκείνος που αγαπά. 
Μεγάλος αληθινά είναι αυτός που θέλει να είναι μικρός κι ασήμαντος μπροστά στα μάτια των αδελφών του και δεν καταδιώκει τις τιμές και τις δόξες των σπουδαίων θέσεων.

Μεγάλος αληθινά και σοφός, είναι εκείνος που «νομίζει τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου του, διά τον οποίον ζημιώνεται τα πάντα, και λογίζεται ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήση τον Χριστόν» (Φιλ.γ:8).

Μεγάλος αληθινά και μορφωμένος είναι αυτός που σ’ όλες τις περιστάσεις, όποιες και νάναι κι όσο δύσκολες, ένα μόνο θέλημα προσέχει και αγαπά: το θέλημα του Θεού.